Książka, którą kupiłem niedawno i jestem bardzo zadowolony. Wybór staropolskich źródeł, opowieści i przekazów apokryficznych. 50 stron wstępu przybliżającego zagadnienia tytułowe i źródła m.in. słynny
Postępek prawa czartowskiego przeciw rodzajowi ludzkiemu. Ważny dodatek to obszerne przypisy pod tekstem ułatwiające czytanie zwykłemu czytelnikowi i wyjaśniające każde trudniejsze staropolskie słowo.
„Cały świat nie pomieściłby ksiąg. Staropolskie opowieści i przekazy apokryficzne” Autorzy: Maria Adamczyk, Wojciech R. Rzepka, Wiesław Wydra 
Mianem apokryfów (gr. apokryphos - ukryty, tajemny, niepewnego pochodzenia) określamy starożydowskie i starochrześcijańskie pisma religijne, nawiązujące treściowo, gatunkowo lub stylistycznie do Biblii, które jednak ze względu na niejasne pochodzenie i falsyfikatowy charakter nie zostały zaliczone do kanonu Pisma świętego (czyli oficjalnie ogłoszonego przez Kościół spisu ksiąg biblijnych). Dzisiejszy katolicki skład Pisma świętego kształtował się od pierwszych wieków chrześcijaństwa aż po rok 1546, kiedy to został ostatecznie zatwierdzony przez Sobór Trydencki.
Zgodnie z dekretem Soboru Trydenckiego katolicki kanon Pisma św. obejmuje 46 ksiąg Starego Testamentu oraz 27 ksiąg Nowego Testamentu. Poza ramami kanonu biblijnego znalazły się setki czy nawet tysiące utworów apokryficznych, w których anonimowi autorzy, ukrywający się zwykle pod imionami patriarchów, proroków czy apostołów, przedstawiają wydarzenia związane tematycznie z historią biblijną, naśladują poetykę ksiąg kanonicznych, stwarzając w ten sposób pozory autentyczności (a zatem i kanoniczności) swych dzieł.
Pisma tego rodzaju powstawały mniej więcej do V w. po Chrystusie; były to zarówno apokryfy starotestamentowe (np. Testament Dwunastu Patriarchów, Pokuta Adama, Apokalipsa Mojżesza), jak też nowotestamentowe (np. Protoewangelia Jakuba, Ewangelia Nikodema, Apokalipsa Piotra).
[Źródło: Roman Mazurkiewicz STAROPOLSKIE APOKRYFY]