Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 25-03-2013, 01:16   #3
Dhratlach
 
Dhratlach's Avatar
 
Reputacja: 1 Dhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputacjęDhratlach ma wspaniałą reputację
Cichy dźwięk kroków na wilgotnej metalowej nawierzchni zdawał się nie opuszczać przestrzeni zaledwie kilku metrów od odzianej w czerń i ciemną zieleń postaci o posturze wysokiego Solomańczyka. Ciemne, piwne, wchodzące w czerń oczy spoglądały z obojętnością i determinacją na otaczający go krajobraz betonu i stali portu. Krótkie czarne włosy układały się nieposłusznie na sztucznym powiewie powietrza z klimatyzacji, a dłoń ukryta w czarnej, skórzanej rękawicy pewnie spoczywała na pistolecie u pasa. Chociaż większość widziała by w nim najemnika, lub innego uzbrojonego włóczęgę kosmosu, tylko nieliczni wiedzieli prawdę o jego całkiem niedawnym zawodzie. Kieszenie i przegrody wojskowej kurtki taktycznej były zapełnione, przewieszony przez ramię karabin szturmowy wesoło podrygiwał z krokiem, a kord u pasa zawadiacko układał się pod dłoń.

* ** *** ** *

Nie wytrzymał długo na powierzchni, chociaż planował się osiedlić, odpocząć od tego wszystkiego ciągle było mu mało. Nie potrafił sobie przypomnieć słów starej Solomańskiej pieśni i jedynie ten wers tkwił mu w pamięci, jakże ironicznie współgrając z jego aktualną sytuacją: „Marynarzu, marynarzu, taka to już twa natura, że nic nie jest w stanie Ciebie zmienić w lądowego szczura...”. Mijał właśnie czwarty miesiąc od jego dobrowolnego odejścia na emeryturę i prawdę mówiąc, już po miesiącu miał jej dość. Nie minęło długo, a kontaktował się z kamratami i towarzyszami szukając wspólników do zakupu nowego, lepszego statku.

Teraz był tutaj, w drodze do baru gdzie mieli opijać szczęśliwie udany zakup. Nie obeszło się bez pociągania za sznurki w paru miejscach i prowadzeniu ‘twardszych’ negocjacji w innych, ale cóż, „Bachus” był ich i to się liczyło. Aaya, spisała się zgodnie z oczekiwaniami, ha! Cholerna dyplomatka, ale właśnie dlatego była pierwszą z osób z którymi postanowiłem się skontaktować. Zawsze potrafiła postawić na swoim, w taki czy inny sposób, a handlarz zawsze się przyda. Tym bardziej po tym, jak dostąpiła tytułu szlacheckiego... Takie, podobne i bardziej frywolne myśli przemykały przez umysł Solomańczyka kiedy dojrzał bar w którym wszyscy powinni już czekać. On sam, niedawno, przepraszał za konieczność odstąpienia od stołu. O interesy trzeba dbać.

* ** *** ** *

Parszywy szczur skrył się gdzieś tutaj. Tak przynajmniej uważały sieroty i żebracy zamieszkujący okolicę, o posmarowanym funkcjonariuszu nie wspominając. Łajdak, złamał kodeks okrętowy. Nikt nie opuszcza załogi, dopóki wszyscy nie zbiorą dwustu tysięcy kredytów. Ponoć uszedł do dziewczyny, to nie istotne. Gdyby poczekał, jeszcze z rok, trzy, to przy dobrych wiatrach mógłby odejść, a tak przyjdzie mu zapłacić cenę. Emeryt go ścigał. Zarówno z przyczyn osobistych jak i honorowych. Był jego kamratem, pokazał mu jak żyć, przygarnął go na pokład, a szczur złamał zasady. Tak, był wściekły, podobnie jak była wściekła jego dawna protegowana i zastępczyni na „Meduzie” i nie ważne było, że pewnie wysłała swoich chłopców by go dorwać. Emeryt był na tropie i zamierzał go dorwać pierwszy.

Jednak szczur miał szczęście. Nie było go w porcie i nikt nie widział, żeby go opuszczał. Musiał zabrać się na gapę na jakimś okręcie. W ciągu ostatnich czterech godzin pięć statków wyruszyło w gwiazdy, dwa w układ, trzy w przestrzeń na sąsiednie sektory. Dzisiaj uciekł, ale w końcu go dorwie. Massul nigdy się nie poddaje kiedy włoży w to swoje serce, a Lausse Mandhras choć jeszcze na wolności, był już praktycznie skuty i odstawiony na „Meduzę”...

* ** *** ** *

Kiedy ich zgarnął obcy człowiek sprzed baru zastanawiał się czy go nie sprzątnąć. Pewnie nawet by to zrobił, jednak nie miał tego przeczucia co bywał mieć. Dłoń nadal spoczywała nieśmiertelnie na pistolecie. Tylko ta twarz... Bałby sobie rękę uciąć, że skądś znał to imię, tą twarz kiedy się człowiek przedstawił. Jeżeli rzeczywiście się znali, nie zdradził tego, ale bądźmy szczerzy przed Stwórcą: nikt tak po prostu nie podchodzi z tak delikatną sprawą do pierwszego lepszego statku. Odmówić nie mógł, to była stosunkowo pestka w porównaniu z tym co dane mu było robić wcześniej, a uciekinier miał swoją wartość. Kto wie, przy odrobinie szczęścia mógłby stać się cennym kontaktem.

Nieznaczny uśmiech zawitał na jego ustach kiedy przemówiła Aaya. To było przewidywalne patrząc na jej dyplomatyczno-handlowe korzenie i nie miał jej tego za złe, wręcz przeciwnie. Lubił kobiety z żyłką do biznesu, o ile tylko znały swoje miejsce...
- "Jeżeli to co się dzieje na statku i poza sferą handlu pada pod moją komendę, nie mam nic przeciwko temu, żebyś rozmawiała z tymi wszystkimi nadętymi bufonami i służbistami." – Powiedział stanowczo, posyłając jej spojrzenie mówiące jasno co myśli o nadmienionych osobnikach. Nie istotne było, że formalnie była jedną z nich, dla niego nadal była tą samą paserką którą poznał lata temu. Paserką, którą dane mu było poznać nader dobrze.
- "Nawet preferuje Ciebie moja droga w tej roli. Łatwiej będzie im uwierzyć szlachciance niż staremu wilkowi przestrzeni jak ja.." – zaśmiał się rozbawiony. Tak, już to widział... – "Tylko nie upieraj się przy dyplomacji kiedy powiem, że pora znikać z działami świecącymi na czerwono, nie ważne czy w przestrzeni czy z oparciem pod nogami.Mam do tego nosa i dobrze o tym wiesz. Poza tym, nie przystoi kobiecie przewodzić..." – powiedział z uśmiechem widocznie rozbawiony perspektywą kolejnej potyczki, lecz czy aby na pewno?
 
__________________
Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem!
Dhratlach jest offline