Gdyby ktoś parę miesięcy temu powiedział Melisie ‘’Stevenson dasz się zamknąć w metalowej puszce pełnej facetów na trzy miesiące’’, powiedziałaby, że musiałaby być niespełna rozumu. Blondynka wpatrywała się w obskurny sufit po raz kolejny szukając powodu, dla którego zamieniła przytulny, jasny pokój na tą klitkę. Nie spodziewała się luksusów na statku, ale szarość i codzienna rutyna były naprawdę dla niej męczące. Czasami statek wydawał się jej po prostu przygnębiający.
Dlatego też nie dziwiła się reszcie załogi, która rozrywki szukała w kieliszku. A z czasem nawet zaglądanie do kieliszka stało się dla nich rutyną. Dobrym przykładem był tu chyba Petrenko. Drugi mechanik zdawał się jedynie poprawnie funkcjonować dopiero po odpowiedniej dawce alkoholu. Możliwe, że kobieta zbyt surowo oceniała Rosjanina, ale ciężko było dobrze poznać kogoś, komu tak opornie szła asymilacja z załogą.
Kobieta podniosła się do pozycji siedzącej, po raz kolejny obrzucając pomieszczenie wzrokiem pełnym nadziei, że ten dzień będzie inny. Melisa mogła uważać siebie za upartą, albo i szaloną, że dała się tu zamknąć, dlatego też wstanie z łóżka było tylko kolejnym drobnym aktem szaleństwa.
Wiadomość o znalezieniu wraku i premii spowodowała, że Stevenson naprawdę pomyślała o tym, że jej prośba została wysłuchana. Wystarczyło dobrze przeprowadzić akcję, żeby nie musieć ponownie udowadniać niczego i zaciągać się na statek.
* * *
Melisa słuchała w milczeniu instrukcji i procedur, które miały im zapewnić bezpieczne przeprowadzenie akcji, a tym bardziej zapewnić nagrodę. Zostali również podzieleni na grupy, aby całość przebiegła sprawnie. W jej grupie oprócz niej znajdował się również Sanches i Petrenko, więc zapowiadało się naprawdę ciekawie, biorąc pod uwagę charakter obu panów.