Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 10-05-2013, 00:48   #104
baltazar
 
baltazar's Avatar
 
Reputacja: 1 baltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znanybaltazar wkrótce będzie znany
Alysa wtykając kijka w pełzającą kupę robactwa coś zapewne próbowała udowodnić… i pewnie udowodniła. Komuś. Pewnie Snow by nawet się nad tym pochylił na chwilę lub dwie jednak szelest wypełniający mu uszy nie pozwolił się na niczym skoncentrować. Wiedział, że nikt inny tego nie słyszał. Nikogo on nie drażnił. Nie wiedział co to jest. Do czasu. Trochę się pokręcił. Odchodził od grupy na parę metrów a potem wracał. To w przód to w tył. Rozglądał się. Wrócił do plenia… Popatrzył. Splunął na ziemię. Siarczyście przeklną. Wskoczył na konia i ruszył.

Szary niczym cień podreptał za nim.

Im dalej od hordy robactwa był tym świdrujące umysł dźwięki oddalały się i cichły.

Popatrzył z wyrzutem na wilka.

***

Willam Snow nie miał tego miejsca, tego słupa i tego bóstwa w takiej estymie jak ich przyjaciele ze Skagos. Właściwie bogów nie darzył zbyt wielkim poważaniem. Starych, Siedmiu czy jakichkolwiek tam. Ich relacje były dość jasne on ich o za wiele nie prosił, a oni od niego za wiele nie oczekiwali. W końcu kto jak kto ale Oni doskonale wiedzieli, dla Septy dość istotne miejsce w hierarchii pełnią konie, niewieście zadki jak również ciepła micha pełna gulaszu… być może ci bogowie ze Skagos o tym jeszcze nie wiedzieli… ale się dowiedzą. Zrozumieją. Zaakceptują. A jak nie… to cóż. Nie jego kłopot.

Nie był w tej kompani z tych najszybszych ani z tych co to za wszelką cenę i za każdym razem dbali o to by Pajęczej Księżniczce nie spadł włos z głowy. Tym bardziej po buńczucznej deklaracji jakim to wspaniałym obrońcą jest Tytus i jak będzie mogła na nim polegać w obozie Wyspiarzy. Ta sytuacja jasno i dobitnie pokazała jej jaka jest prawda… i Sepce też. Nim zdążył się zerwać na ratunek a kilku z Czarnych Braci i Południowcem na czele było parę ładnych metrów przed nim. I zdążyli przystąpić do odpowiedniej pacyfikacji Urrega rzecz jasna pod komendą lady Alysy… nic tam po nim!

Usiadł na jednym z kamieni i chwile przyglądał się słupowi i Skagosom mamrotającym jakieś modlitwy lub bijącym pokłony. Słyszał o dziewczynie i słupie. Słyszał o jednorożcu i słupie. Słyszał o morskiej współpracy. I teraz zobaczył słup… z wizerunkiem jakiegoś stwora. Nic a nic nie przepełniała go radość z takie odkrycie. Nie cieszył się z tego nagłego szczęścia jakie ktoś zostawił na jego drodze. Nic kurwa a nic!

Kiedy Erland skończył robić to co tam robił w pokorze Septa zagadnął do niego. Na twarzy zarządcy malowała się raczej bardzo przykry obowiązek niż szczera ciekawość. – Szepczący, posłańcu naszej drogiej przyjaciółki Moraud byłbyś rad mnie oświecić i rzec mi tak na chłopski rozum. Co to u licha jest? Co to tutaj robi? I dlaczego jacyś twoi pobratymcy jeżdżą od strażnicy do strażnicy w poszukiwaniu czegoś takiego… bo zabij mnie ale jeżeli powiesz mi, że to jakaś pielgrzymka, a nie cholernie bieżąca sprawa to nie uwierzę.

- Słup przedstawia Bezimiennego Morskiego Potwora. Straszliwe bóstwo do którego nikt się nie modli - odpowiedział Erland cicho. - Nie mam pojęcia co tutaj robi i dlaczego ktokolwiek miałby ich szukać. Im szybciej opuścimy to przeklęte miejsce tym lepiej. - dodał kapłan.

- Bezimienny Morski Potwór. Powtórzył bardzo spokojnie Septa jakby rozważając znacznie każdego słowa osobno. Właściwie jedynie tyle był mu łaskaw Skagos dać. Nic ponad to. Bezimienne miano owego potwora… Żadnych przypuszczeń. Żadnych mitów i podań z wysp o tajemnym kulcie. Nic więcej… ale być może przyjaźń trzeba było sobie zaskarbić. Septa wykazał się dobrą wolą. I rzekł znacznie więcej niż jego rozmówca wyszeptał. - To nie pierwszy i nie ostatni taki słup jaki w ostatnim czasie się pojawił. To nie ostatni słup jaki jest na naszej drodze. Ten tutaj nie odsłonili ani Dzicy ani Czarni Bracia. to byli Skagosi. Może Willam nie był tropicielem tak dobrym jak Kruk czy Czarne Serce to mimo wszystko bezbłędnie poznawał niepodkute kopyta… a ostatnio nawet pozostawiony zapach. To nie byli Dzicy… nie po tej stronie Muru.

Dał Szepczącemu chwilę żeby te słowa, nieomalże zarzut przebrzmiał. - Dziewczyna zginęła pod takim właśnie słupem. Być może była darem dla tego Bezimiennego Morskiego Potwora. Dlatego sobie tak myślę, że ciekawość niewieścia, jak również ciekawość Straży narazi nas na przekleństwo obcowania z tym paskudem. Bo to może nam dać jakieś pojęcie… skoro teraz w naszej grupie go nie ma.

***
Zwrócił się do zwiadowców. Z uprzejmą prośbą zbadania sprawy. – Ilu ich było? Skąd przyszli? Gdzie poszli? Czy czymś obciążyli konie? I do stu tysięcy francowatych kurew kiedy zleźli na ląd i dlaczego tak tutaj łażą jakby po swoim ogródku… Sprawdźcie co i jak.
 
baltazar jest offline