Wieże warowni wyłaniały się z oceanu zieleni jeszcze na długo przed tym nim można było zobaczyć jej mury. Jej centralną, najwyższą część stanowił zamek warowny otoczony grubymi, niedostępnymi murami, ze strzelistymi wieżyczkami, zwany potocznie
Warownią. Dostęp do Warowni był ściśle chroniony i mieli go nieliczni.
Poza wewnętrznymi murami była część mieszkalna. Kilkupiętrowe kamienice wciśnięte w ciasne uliczki. Z niewielkimi placami, które najczęściej zapełniały kramy handlarzy, świątyniami, przed którymi siedzieli żebracy, cuchnącymi kanałami odprowadzającymi nieczystości. Można tam było znaleźć bogatsze dzielnice zamieszkane przez miejscowych magnatów i bardziej zamożnych mieszczan, dzielnice średniozamożne oraz najbiedniejsze, z podłymi burdelami i jeszcze podlejszymi knajpami, w których łatwo było zarobić nożem między żebra..
Całe miasteczko okalały mury zewnętrzne, poprzetykane okrągłymi, obronnymi basztami. Lecz na tym miasto się nie kończyło. Poza murami zewnętrznymi powstawały osiedla biedoty. Najczęściej drewniane chatynki lub lepianki, poustawiane byle gdzie i byle jak, były w takim samym stanie jak jego mieszkańcy. Przyjezdni, zwabieni możliwością szybkiego zarobku napływali do miasta i najcześciej kończyli przed jego murami. Część z nich miało szczęście i dzięki swym umiejętnościom zaczęło pracować dla jednego z karteli, które działały w
Denondowym Trudzie.
Nad tym wszystkim porządek starał się zaprowadzić grododzierżca za pomocą wyszkolonych oddziałów straży miejskiej utrzymywanych przez podatki i myta. Lochy pełne były przestępców i nieudaczników.
=========
Drużyna dotarła do Denondowego Trudu. Na składanie propozycji KP macie czas nim uda im się stamtąd wyrwać.