Gwena

Ilse nie chodziło o niewielką w końcu sumę, choć zarobić jakakolwiek gotówkę w zniszczonym świecie łatwo nie było. Częściej jej płacono wiktem, dachem nad głową, niż grosiwem.
Nie sądziła jednak, że drażnienie chama doprowadzi niemal do przelewu krwi. Chciała mu tylko zepsuć popołudnie za przetrzymywanie jej pod bramą. Z zimną krwią doprowadzała go do białej gorączki, bawiąc się irytowaniem mytnika.


Ten krasnolud był dziwny, zupełnie nie odpowiadał opinii jaką powszechnie cieszyła się ta rasa. Już gdy napotkała go na drodze zwróciła uwagę na cudaczne ozdoby i tatuaże. Nie widziała dotąd za wielu krasnoludów, większość życia spędziła w lasach, a nie miastach w których zamieszkiwali, jednak ten pasował do poznanych przez nią jak sójka do stada wron.
Cóż, widać, że nie tylko wśród ludzi trafiają się dziwacy i furiaci.


Zjawienie się podróżnego przerwało patową sytuację. Gdy tylko ruszyli w stronę karczmy, podeszła do elfa.
– Dziękuję, zupełnie nie wiedziałam, co robić. Pozwólcie, że zwrócę mój udział w tym, w tym czymś – zaplątała się w wyjaśnieniach i wyciągnęła rękę z dwoma srebrnikami.