| Krzyk, długi i pełen cierpienia doszedł do uszu Ilaveyrona. On tez tak kiedyś krzyczał, wył bezsilnie leżąc na brudnej posadzce ilithidzkiego lochu. Wtedy obiecał sobie że gdy wydostanie się z tej piekielnej czeluści nigdy nie będzie obojętny na takie wezwanie o pomoc. Chociaż współczucie nigdy nie było kojarzone z mrocznymi elfami, ale on był inny, przeszedł w swoim życiu wiele i obiecał sobie że nie będzie taki jak jego rodacy z Podmroku.Wiele teraz podróżował po Planach, w takich miejscach jak Sigil jego wygląd nie robił na nikim złego wrażenia, na jego widok nadgorliwi kapłani nie wołali że trzeba rozpalać stos, a zbrojni nie rychtowali kusz.
Wstał od stoły w karczmie.Poprawił futerał z harfą i fletem jakie otrzymał od swojego mentora, sprawdził czy miecze są na swoim miejscu w pochwach na plecach, upewnił się że skórzana kurta jest rozpięta - aby w razie potrzeby mógł szybko wyjąc któryś ze śmiercionośnych sztyletów ukrytych przed niepożądanymi obserwatorami.Takie środki ostrożności nie raz ratowały mu życie.W jego fioletowych oczach zapłonęły dziwne blaski, kolejny rozdzierający krzyk sprawił że jego białe, krótkie włosy zjeżyły mu się na głowie.Spojrzał na towarzyszy z drużyny, Sathi chyba podzielała jego zamiary bo jej wzrok był skierowany w stronę drzwi karczmy. Powoli ruszył na zewnątrz...
__________________
Czekamy ciebie, ty odwieczny wrogu, morderco krwawy tłumu naszych braci, Czekamy ciebie, nie żeby zapłacić, lecz chlebem witać na rodzinnym progu. Żebyś ty wiedział nienawistny zbawco, jakiej ci śmierci życzymy w podzięce i jak bezsilnie zaciskamy ręce pomocy prosząc, podstępny oprawco. GG:11844451
|