Była już późna noc, ale Rodrigo Borgia wciąż nie spał. Siedząc w fotelu przyglądał się płonącym w kominku szczapom drewna. Być może ogień przypominał mu o karze, która czeka grzeszników – wieczności w piekle? Być może przywodził na myśl Savonarole, który dokonał swego heretyckiego życia na stosie? A może, po prostu, trzaskanie i ciepło ogniska pomagało mu się skupić, gdy myślał nad kolejnymi ruchami na politycznej szachownicy Włoch? Z cichej kontemplacji wyrwał Rodrigo dźwięk otwierających się drzwi pokoju.
-
Wciąż nie śpisz ojcze? - zapytał Cesare, chociaż w jego głosie nie słychać było ni krzty troski. Po prostu jakoś musiał rozpocząć rozmowę.
-
Nie- odparł krótko papież. -
Rozmyślam nad twoimi planami i nowymi możliwościami, jakie się przed nami pojawiły.
-
Nowymi możliwościami?- Cesare niemal się roześmiał. -
W związku z czym? Relikwią? Chyba nie wierzysz, że Żydzi naprawdę sprezentowali ci włócznię Longinusa?
-
Jestem boskim pomazańcem na tej ziemi! - Rodrigo podniósł głos. -
To ja decyduję w co należy wierzyć, a w co nie. I w tę relikwię wierzę. I pielgrzymi również uwierzą – powiedział zdecydowanie.
-
Pielgrzymi – powtórzył papieski syn, dostrzegając w jakim kierunku płyną myśli Rodrigo.
-
Tak, pielgrzymi. Którzy z pewnością nie poskąpią grosza, aby na własne oczy zobaczyć włócznię, która przebiła bok Pana.
-
A grosz ten przekazany zostanie...?
-
Na uzupełnienie braków w papieskiej armii, rzecz jasna – podsumował papież Aleksander. Wojenne plany od dawna były tematem rozmów pomiędzy Borgiami.
-
Czy mam zatem ogłosić, że schwytaliśmy osobę odpowiedzialną za zamach, na Waszą Świętobliwość? I zmobilizować żołnierzy?
-
Nie – szybko odparł Rodrigo, co zdziwiło jego syna.
-
Dlaczego? Francuzi czekają na moje słowo. W każdej chwili mogę rozpocząć kampanię i odzyskać twe ziemie, ojcze.
-
I jak wiele bitew uda ci się wygrać tym razem? – papież zjadliwie przypomniał pozbawioną sukcesu kampanię w Romanii. -
Francuzi są wierni swemu władcy, nie tobie. Od kaprysu Ludwika zależy, czy jego armia będzie za tobą maszerować. Musimy liczyć na własne siły. Wenecja dała nam pretekst do zbrojeń. Niech nasi wrogowie myślą, że przygotowujemy się do walki z Ottomanami. I dopiero kiedy będziemy silni, przedstawisz nazwisko zamachowca. Wtedy i tylko wtedy – oznajmił twardo Aleksander.
Cesare zmełł w ustach przekleństwo. Był papieskim gonfalonieri, wojna była jego domeną. Nie mógł jednak zaprzeczyć mądrości swego ojca. Cierpliwość mogła przynieść im więcej korzyści, niż pośpiech.
(***)
Sprawy prywatne zdziesiątkowały graczy, którzy zgłosili się do mojej sesji w oryginalnej rekrutacji, jestem zatem zmuszony uciec się do rekrutacji dodatkowej, aby móc kontynuować grę. Pierwsza rekrutacja, zawierająca wszelkie wymogi wobec kandydatów do sesji, znajduje się w poniższym linku:
Rekrutacja ([Historyczna] Papieskie ziemie, papieskie kłopoty)
Założenia i wymogi pozostały te same – wciąż rozgrywka to coś pomiędzy „Rodziną Borgiów” a „Assassin's Creed”, a historia w sesji traktowana jest nadzwyczaj liberalnie. Doskonałą znajomość historii renesansowych Włoch może bardziej przeszkadzać, niż pomagać graczom
. Szczególnie, jeśli są purystami. Sesja ma być przede wszystkim zabawą.
Na wszelki wypadek podkreślę w niniejszej rekrutacji to, co znajduje się też w oryginalnej – w sesji mogą pojawić się wątki erotyczne, przez co kandydaci do gry powinni być dojrzali.
To, co dotychczas działo się w sesji znajduje się zaś tutaj:
Sesja
Czego zatem, w skrócie, oczekuję?
Szukam od dwóch do trzech graczy, którzy uzupełniliby braki kadrowe. W sesji kończy się właśnie prolog, przez co nowi gracze wrzuceni będą od razu na głęboką wodę intryg i knowań roku 1500 w słonecznej Italli, gdzie na Tronie Piotrowym zasiada Rodrigo Borgia, znany również jako Aleksander VI, a jego syn Cesare święci polityczne tryumfy.
Tak jak w oryginalnej rekrutacji w zgłoszeniach oczekuję takich oto pozycji:
Cytat:
Imię i nazwisko
Wiek
Wygląd
Historia postaci– nie oczekuję tutaj niczego długiego ani złożonego. Historia jest bardziej dla gracza, aby ugruntować jego postać w świecie niż dla MG
Koncepcja postaci– a to już jest coś, co mnie intryguje. Kim tak naprawdę jest postać? Co robi? Co będzie chciała robić w sesji? Jak się zachowuje, jakie ma ambicje? Słowem – chcę wiedzieć czego się po postaci spodziewać w sesji. Będzie chlała wino, biła w pysk przy byle obrazie i zamorduje własną matkę, jeśli zobaczy w tym zysk? To są rzeczy, które interesują MG.
Umiejętności- w czym postać jest dobra, a w czym już niekoniecznie? Nie będę tutaj narzucać jakichś ograniczeń, ale niech kandydaci mają świadomość, że jak stworzą kogoś kto śpiewa, tańczy, krawaty wiąże i usuwa ciąże, to raczej wyleci
|
Ponieważ jednak Balet Kasztanów w sesji nastąpił już dawno, potrzebuję inne zahaczki dla graczy. W Rzymie głośno jest o zbliżającej się wojnie z Imperium Osmańskim w celu odbicia ziem straconych przez Wenecję. Wojna zawsze jest okresem, w którym ambitne jednostki mogą wiele osiągnąć. Gracze rzecz jasna takimi ambitnymi jednostkami są – żołnierzami szukającymi zarobku, medykami łasymi na wojenne złoto, dyplomatami, kupcami, szpiegami. Kandydaci do sesji powinni zastanowić się jak mieliby się wplątać w nadchodzący konflikt... niekoniecznie zresztą z Turkami
.
Jeśli coś jest niejasne, albo czegoś brakuje wśród informacji w tej i poprzedniej rekrutacji – pytać, a na pewno odpowiem.
Na dobry omen datę zakończenia rekrutacji dodatkowej wyznaczam na piątek 13-ego września. Uważam, że to dość czasu, aby wymyślić i spisać koncept postaci, a i ja zdążę ostatecznie domknąć prolog sesji i przygotować się do prowadzenia dalszej przygody w nowym gronie.