| Mam kompletnie inne podejście niż Aschaar. Kwestia filozofii grania.
Rzecz jasna, GM nie może przeginać. Jeśli NPC nie może znać jakiegoś faktu, choćby dotyczącego tych beczek, to nie ma informacji. Tylko wtedy byłoby to oszustwo polegające na naruszeniu logiki rządzącego universum, jeśli bowiem jednak jakąś szansę nikłą ma, wtedy zaczyna być już decyzja GMa. Byle powtarzam: nie przegiąć, gdyż operowanie rachunkiem prawdopodobieństwa na ciągłą niekorzyść, albo korzyść graczy przeważnie (nie zawsze, zależy, czy gracze się bawią) rozwala sesję. Bowiem ogólnie dwa są podejścia do sesji:
1. pierwsze – tworzymy spójna koncepcję universum, wyznaczamy tam jakąś akcję oraz wrzucamy gracza. Aschaar założył, że tak jest właśnie idealnie i rzeczywiście, jeśli przyjmiemy takie założenie, danie granatu dymnego NPCowi, danie jakiejś informacji, którą mógłby posiadać, ale nie została powiedzmy wpisana przed sesją, jest oszustwem.
2. drugie – zogniskowane na PCach, czyli prawdziwych istniejących osobach.
Pierwsze podejście stwarza pozór realizmu, ale płaci się za nią bardzo konkretną cenę, mianowicie możliwością utraty zabawy. Ileż razy mieliście sytuacje, kiedy stworzony został wspaniały opis lokacji, podane jakieś informacje, ale gracze po prostu nie chwytali czy wskazówek GMa. Działając wedle pierwszego sposobu sami gracze są sobie winni, działając wedle drugiego: ponieważ najistotniejszym elementem jest zabawa oraz przyjemność należy graczom jeszcze bardziej pomóc wymyślając coś dodatkowego, nawet jeśli nie było to planowane, ale teoretycznie pasuje do logiki sesji.
Ponieważ stanowczo bliższe jest mi drugie podejście przy tej scenie dotyczącej granatu po prostu zastanowiłbym się, co będzie lepsze dla graczy. Jeśli wyjdzie mi, że danie tego granatu może stworzyć naprawdę świetną scenę, gdzie gracze będą się doskonale bawić nie wahałbym się nawet momentu. |