| Sir Reginald nie zamierzał tutaj ginąć, a zwłaszcza będąc zagryzionym przez zdziczałe psy. Nie zamierzał stawać do otwartej walki, chyba że zostanie zmuszony. Zerwał się więc szybko, dorzucił drew do ognia i nie czekając wiele, wspiął się na murowaną część chaty, która zapewne kiedyś była dużym chlebowym piecem. Schronienie to nie dawało szlachcicowi pełnego immunitetu, ale chroniło resztką komina jego plecy i dawało niezły wgląd na pole walki. Stąd Reginald mógł wesprzeć pociskami ze swej kuszy najbardziej zagrożonych towarzyszy, nie żeby ich kochał, ale bardziej nie kochał być zjedzonym przez rozszalałe bestie. Wkrótce potem wystrzelił pierwszy bełt prosto w szarżujące psisko. |