Porando

Charles zerknął na swoją śmiertelną towarzyszkę i szepnął jej do ucha: - Emily my dear, please take care of the Charioteer. Make sure he does not eavesdrop us. - Dziewczyna wyszła na zewnątrz, usiadła obok woźnicy i robiąc minę damy w opałach zaczęła swą słodką gadkę. Zagadując tymi kilkoma włoskimi słowami jakie znała, próbowała pochwycić całą jego uwagę, tak by nie podsłuchiwał siedzących w karocy Kainitów. Po paru Wortham chwilach zwrócił się do Kainitów:
- Z racji zagrożenia ze strony Lupinów odczytam ten oto list i go zniszczę, gdy tylko pojawią się wilkołaki, by w razie naszej śmierci nie dostał się w ręce wroga. Gdy odszukamy księcia Modeny zacytuje mu go z pamięci. Myślę że w tej sytuacji doża nie będzie miał nam tego za złe, i tak wiemy co w nim jest. Ktoś jest przeciw?-
nikt nie oponował
Starzec złamał pieczęć wyjętego zza pazuchy listu i odczytał na głos:

LIST DOŻY WENECJI DO KSIĘCIA ROLANDA
Drogie Rolandzie
osoby, które wręczą ci ten list przybywają do Twego miasta z mojego polecenia. Dziwne plotki dochodzą do nas na temat tego, co się dzieje w Twojej domenie. Plotki na tyle niepokojące i groźne, że wraz ze starszymi wszystkich klanów postanowiliśmy sprawę zbadać samodzielnie. Z informacji jakie posiadamy wynika, że na Twoim terytorium działa śmiertelnie groźny łowca. Wiemy o kilku potwierdzonych ostatecznych śmierciach Kanitów. Sposób w jaki tego dokonano sugeruje, że łowca nie tylko czuje się bezkarny, ale i rzuca nam wyzwanie.
Jeżeli nie radzisz sobie z problemem, który wszak może dotyczyć już wkrótce także nas wszystkich, nie ma nic złego w tym, aby zwrócić się o pomoc lub choćby radę. Twoje miasto znajduje się na ruchliwym szlaku, więc łowca stanowi potencjalne zagrożenie także dla przyjezdnych Kainitów, a przecież Twoja rolą jest dbanie o bezpieczeństwo w mieście.
Jeżeli masz jakiekolwiek informacje na temat łowcy przekaż je proszę wysłanym przez nas ludziom. Są to osoby zaufane i wyznaczone do tego, aby sprawę dogłębnie zbadać i rozwiązać w należyty sposób.
Nie traktuj tego jako ingerencję w Twoją domenę, czy też naruszenie interesów. Nasze zainteresowanie wynika tylko i wyłącznie z troski i świadomości zagrożenia, jakie może nieść ze sobą lekceważenie tak poważnej sprawy.

Z poważaniem Agrypa
doża Wenecji.

Oddał list Gerardino.

- Moim zdaniem ci Lupini nie zjawili się tutaj przypadkowo. Powinniśmy rozważyć dwa warianty działania:
pierwszy - jedziemy tak jak mieliśmy jechać, zatrzymujemy się w zajeździe, wpadamy w pułapkę i walczymy z Lupinami. Obijamy im mordy, wiążemy ich krwią i dowiadujemy się kto ich nasłał. Później sami nasyłamy ich na zleceniodawcę. A jak nikt ich nie nasłał to wyślemy ich na to zagrożenie w Modenie. Dobry plan, tylko jest jeden problem. Moją bronią jest pióro, nie miecz. Nie widzę siebie walczącego z wilkołakiem. Umiem strzelać z łuku, każdy Anglik musi umieć, ale co zrobię takiej bestii naostrzonym patykiem? Me klanowe dary, wejrzenie w duszę i wpływ na nią też są bezużyteczne wobec ich pełnej gniewu natury. Mamy naturalną broń, moc krwi i kły, ale oni również je mają i są dużo lepiej wprawieni w ich używaniu. Jeśli uważacie że dacie rade kilku wilkom, bo ja wiem że nie dam, to możemy spróbować.
drugi wariant - olewamy karczmę, jedziemy do Bolonii albo Parmy, oba miejsca są oddalone od Modeny o mniej niż noc drogi pieszo. Zatrzymujemy się tam, czekamy do zmierzchu i maszerujemy do Modeny, dostając się do miasta poprzez wspinaczkę na mury. Tak tak, olewamy tego książęcego pachołka. Rozsądek wskazywałby na Bolonię, studiowałem i wykładałem na tamtejszym uniwersytecie i swego czasu znałem tam wszystkie zaułki. Było to jednak dawno temu, gdy mogłem jeszcze nauczać medycyny za dnia. Teraz wykładam tylko astronomię, gdyż każdy wie że w gwiazdy można się gapić tylko w nocy. Ciągle tam bywam, ale profesorowi nie wypada szlajać się po zaułkach, a na uniwerku ciężko będzie ukryć aż tylu Kainitów. Zresztą myślę że istnieje prawdopodobieństwo, małe ale wciąż duże na tyle by brać je pod uwagę, że nasz wróg kimkolwiek jest, to przewidział i może czekać na nas z zasadzką w Bolonii. Doba dłużej nie zrobi nam różnicy, dlatego proponuję pojechać okrężną drogą, przez Weronę, Brescię, Cremonę i Parmę, zatrzymując się na noc, przepraszam dzień w każdym z tych miast. W mieście, nie w lesie czy zajeździe. Wejdziemy do Modeny wtedy, gdy nasi, powtarzam nasi nie książęcy, śmiertelni słudzy przygotują nam tam schronienie. Rozumiem że macie kogoś takiego?
Gdybym miał tyle mocy w swoich rękach, wybrałbym pierwszy wariant. Niestety nie mam, więc jestem za drugim. A wy? -

Charles jako uczony zawsze przed podjęciem decyzji miał nawyk przeanalizowania i przedyskutowania wszystkich "za" i "przeciw", starał się też myśleć kilka kroków do przodu. Często urządzał podobne dyskusje ze swoimi studentami na uniwersytecie. To jednak nie byli posłuszni studenci a wampiry, w niektórych przypadkach niczym dojrzewający nastoletni młodzieńcy mocno podkreślające swoją niezależność. Nie miał nad nimi żadnego autorytetu, nie doczekał się też zbytniego odzewu. Nie było też czasu na dyskusje - Wszegniew wrócił i opowiedział im o liczbie Lupinów. Wortham poczuł strach, ale ku jego zdziwieniu bardziej o życie Emily niż o swoje. Już miał wygłosić wykład o tym że najrozsądniej byłoby ukryć się w najbliższej wiosce, o tym że wilkołaki zaatakują w dzień i przewrócą karocę oraz że karczmarz-pogański kapłan pewnie jest w zmowie z wilkami, jednak ugryzł się w język. Zdał sobie sprawę, jak bardzo zaczyna popadać w PARANOJĘ. Dopadało go szaleństwo. Nie mógł na to pozwolić! Dała też o sobie znać jego wrodzona naukowa ciekawość - nigdy nie widział wilkołaka, a z chęcią by zobaczył, pomierzył, porobił testy i dokładnie wszystko poopisywał.

- Po namyśle stwierdzam jednak że powinniśmy odwiedzić ten zajazd. All in favor?