Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 12-02-2014, 02:01   #25
Bebop
 
Bebop's Avatar
 
Reputacja: 1 Bebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwuBebop jest godny podziwu
Nashville rządziło się swoimi prawami, jakby po wejściu do miasta trafiało się do innej rzeczywistości. Powietrze było tu przesiąknięte śmiercią. Wszechobecny gruz, zawalone budynki, ludzkie oraz zwierzęce szczątki na ulicach – to wszystko sprawiało, że człowieka łatwo dopadało przygnębienie. Nieświadomie spadał on w dół lecąc w bezkres ciemności póki nie stracił wszelkiej wiary. Gdy już opuszczała go nadzieja, mógł spokojnie położyć się i umrzeć, bo i po co było walczyć? Ten dziwny stan udzielał się nawet Ezechielowi, zazwyczaj twardo stojącemu na ziemi Teksańczykowi, choć dokładał wszelkich starań by wyprzeć go ze swego umysłu. Być może ratowało ich właśnie to, że działali w grupie, dla Deakina byli to obcy ludzie, a zarazem towarzysze niedoli. Nie zastanawiał się jakie mieli plany, póki co wszyscy zapewne chcieli wynieść się z Nashville, a potem uchlać się w jakiejś spelunie i zapomnieć. Ezechiel inaczej do tego podchodził. Ze wszystkich sił chciał dopaść łowców, choć póki co zemsta musiała zejść na drugi plan, ważniejsze było zapewnienie Marii bezpieczeństwa. Był to winny jej, swemu bratu, całej rodzinie. Przyjdzie jeszcze odpowiedni czas.

Schronienie, które znaleźli nie było idealne, ale lepszego nie mieli. Musieli odpocząć, przygotować się do dalszej drogi. Znaleźli sporo ciał, Deakin nie myślał o nich jak o ludziach, ale raczej dostawcach ekwipunku. Tak było łatwiej. Nauczył się tego wiele lat wcześniej, to pozwoliło mu przeżyć. Tamci byli już martwi, oni jeszcze nie. Potrzebował przede wszystkim ubrań, wyglądał bardziej jak włóczęga niż kowboj. Zdołał się jednak zaopatrzyć w wojskowe spodnie, jakieś rękawiczki, płaszcz, a nawet skórzaną zbroję. Przy okazji jego wyposażenie powiększyło się o kolejne noże, w tym jeden bardzo mały, umieszczony w pochwie przypiętej do butów. Zdobył również HK 45, porządną broń niemieckiego pochodzenia.

Przebrał się niemal natychmiast, a następnie zabrał się za przygotowanie dla siebie miejsca do spania. Koc ze skór kojotów był wygodny i przyjemnie ogrzewał, dawał złudne wrażenie bezpieczeństwa. Jego broń wymagała nieco uwagi, nie był mistrzem czyszczenia, ale jego zdolności zdecydowanie wystarczyły by poradzić sobie z lekkim zabrudzeniem. Clyde zabrał się tymczasem za opatrywanie, zdecydowanie Ridley wymagał najwięcej opieki, lecz i Ezechiel uskarżał się na bóle. Na szczęście King profesjonalnie oczyścił ranę, a następnie zaszył poszarpane przez kulę mięśnie brzucha. Nie ulegało jednak wątpliwościom, że jeszcze przez jakiś czas niemiłe wrażenia będą mu doskwierać. W podziękowaniu Deakin rzucił coś krótkiego, wspominając przy tym o swoich nie za dużych umiejętnościach w pierwszej pomocy i wręczył mężczyźnie jedną z książek znalezionych u Daltona. Wyglądał na takiego, który potrafiłby docenić ten dar.

Zajął się czyszczeniem broni, gdy w jego pobliżu usiadła Maria, nie wyglądała za dobrze. Może i wcześniej na niego nawrzeszczała, lecz teraz zdecydowanie potrzebowała rozmowy. Z tym, że stary rewolwerowiec nie był odpowiednią osobą do tego zadania. Widział to co ona, dostrzegał okrucieństwo i pojmował jej cierpienie, a jednak sam przejmował się znacznie mniej. Ci wszyscy martwi ludzie? To dziecko? To było złe, bardzo. Nie miał jednak na to wpływu, nikt z nich nie miał. Stało się, koniec. Trzeba żyć dalej. Lepiej oni, niż my – prosta zasada. Kiedyś, gdy był młodszy, stosował się tylko do niej. To były jednak inne czasy, bardziej burzliwe i durne.

- Jak sobie radzisz? - spytał odrywając się na moment od pracy i podając dziewczynie jedną z konserw.

Odpowiedziała mu wdzięcznym uśmiechem, lecz usilnie unikała jego wzroku. Początkowo nic nie mówiła, zapadła chwila ciszy przerywana jedynie uderzeniami zapiaszczonego ostrza multitoola o wieczko. - To dziecko… I to poprzednie... Cały ten syf... – przemówiła wreszcie, zmusiła się nawet by spojrzeć mu prosto w oczy - Śmiertelnie zmęczona. – Gdy ostrze po raz kolejny się ześlizgnęło opuściła dłonie odpuszczając sobie dalszą walkę. - Chyba i tak nie jestem głodna – rzekła niemal szeptem, następnie wbiła wzrok w grubego szczura wychylającego swój łebek zza rozbitej szafki. Cóż, przynajmniej jemu się tutaj powodziło. - Nie sądziłam… Nie sądziłam, że się jeszcze spotkamy.

- Ja też nie - odparł wyciągając jej delikatnie z rąk konserwę. Mówił prawdę, choć przez całą podróż wciąż o niej myślał, pogodził się niemal z myślą, że przepadła. - Nashville umiera, a w raz z nim wszyscy, którzy nie odejdą na czas. - Wyciągnął swój własny multitool. - A my jesteśmy niczym hieny, żerujemy by przetrwać. - Westchnął. - Wiesz kto jest za to odpowiedzialny? Kto przewodzi łowcom? - spytał podając jej otwartą konserwę.

Cicho mu podziękowała speszonym głosem. Nie miała przy sobie sztućców, ale multitool świetnie je zastępował. Nie śpieszyła się, jadła powoli, dokładnie przeżuwała każdy kęs. Nie trudno było odnieść wrażenie, że myślami jest zupełnie gdzie indziej. - Dentysta. – powiedziała nagle znów unikając jego spojrzenia - O ile wciąż żyje. Proszę - powiedziała uprzejmie podając Ezechielowi drugą połowę konserwy. Nastąpiła kolejna dłuższa cisza, gdy Deakin posilał się resztką pożywienia. - Nie chcę wracać do Teksasu – wydusiła z siebie.

- Jesteś wolna, nie musisz tam wracać, kiedy już z tego wyjdziemy możesz udać się gdzie chcesz - odparł.

- Czyli gdzie? – spytała - To też nie jest takie proste. – Uśmiechnęła się na moment smutno, patrzyła na niego nieobecnym wzrokiem. Miała racje, to nie było takie proste, ale życie ogólnie takie nie jest.

- Mam dom w Federacji, nic wielkiego, ale stoi - odpowiedział - Już tam nie wrócę, możesz się tam zatrzymać, zostać na stałe, cokolwiek. – Westchnął znowu.

- Dziękuje, choć chyba nie o tym powinnam teraz myśleć.

- Ten Dentysta, chciałbym o nim dowiedzieć się więcej.
– Znów nakierował ją na właściwy tor.

- Widziałam go tylko kilka razy, przez te parę miesięcy. – Skinieniem głowy wskazała na siedzącego w rogu Fraya. - Randall go znał lepiej i powinien coś wiedzieć. Zapytajmy go.

Deakin chwycił dziewczynę za ramię i spytał cicho - Można mu ufać

Maria odpowiedziała niepewnym wzrokiem. - Można z nim porozmawiać. – To musiało wystarczyć.

Podczas rozmowy z Frayem Deakin zastanawiał się skąd znał jego twarz. Miał nieodparte wrażenie, że gdzieś już widział to spojrzenie. Zajęło mu kilka chwil zrozumienie tego faktu. Widywał już podobną twarz w lustrze dawno, dawno temu. Też mówił o prawie pustkowi, nawet o prawie silniejszego, a jeszcze częściej sprytniejszego. Łatwość z jaką przychodziło Randallowi decydowanie o cudzym życiu wcale go nie zaskakiwała. To dlatego wciąż żył. Dlatego obaj wciąż żyli. To tę iskrę dostrzec musiał Dentysta, nie bez powodu uczynił go wyższym od innych niewolników. Ze swoim zdaniem dotyczącym Ursuli nie powinni się jednak afiszować, przynajmniej na razie. Ridley mógł dojść do siebie, choćby częściowo. Wtedy pewnie okazałby się przydatny, ona nie.

Po warcie z Frayem miał zamiar nieco odpocząć, wszyscy powinni to zrobić. Nie wiadomo kiedy przytrafi się kolejna okazja.
 
__________________
See You Space Cowboy...
Bebop jest offline