| Nie wierzyła. Spojrzała na swoje dłonie - brudne od piachu, z nosa nic nie kapało. Ani kropli krwi na chodniku. Wiele razy miała dziwne przewidzenia, nawet całe wręcz halucynacje, potem budziła się i chwilę tylko poświęcała myślom czy to działo się naprawdę. Jednak tym razem resztkami sił pobiegła spojrzeć za róg ulicy, tam gdzie znikł zadbany mężczyzna. Czy on się bał? To słowo budziło w Bożence bliżej nieokreślone emocje. Właściwie czym był strach? Przez te dwa lata, żyjąc w totalnym upodleniu, zapomniała cóż to za uczucie, choć tak naprawdę to była jej codzienność.
- Hej ty! - zawołała mężczyznę z ledwością, biegnąc w jego stronę - Daj parę kun na picie... albo i bułkę, dziś jeszcze nic nie jadłam... Niedaleko jest kiosk z kanapkami - wysapała, wyciągając otwartą dłoń. |