Neko

Ból mięśni. Chęć odwrócenia się na plecy. Upadek. Podłoga. To wszystko wystarczyło, aby shinobi cicho jęknął z bólu. Na początku ustąpiło oszołomienie, dzięki czemu shinobi mógł już jaśniej myśleć. Podniósł się z ziemi i rozejrzał dookoła, starając poznać chociaż najmniejsze szczegóły tego miejsca, gdzie mogą się znajdować. Niestety, to nic nie przypominało chłopaki. Westchnął cicho i spojrzał na osoby, które też z nim tutaj były. Przy najmniej nie był sam. Mężczyzna z włócznia powiedział, ze niby są sami, ale coś mu nie pasowało.
- Pozwolisz, ze sam to sprawdzę.- powiedział do niego i stworzył dwa klony. Oba użyły Meisai Gakure no Jutsu. Oba ruszyły do góry, a w kolejnym korytarzu drugi w dół, badając teren i szukając jakichkolwiek dziwnych elementów.
- Proponuje, abyśmy tutaj poczekali z 5 minut. W razie czego wydostane nas stad do Stalowego. Wpierw chciałbym zbadać ten teren.
Schody w górę i �-skrzyżowanie. Kolejne schody w górę, po prawej; w dól na przeciwko i po lewej. Idąc wprost do przeciwległego pomieszczenia trafiło by się do identycznego pomieszczenia z którego wyszli. W korytarzach panował zaduch. Wyczuwalnie nie było systemu doprowadzającego powietrze. Można było zatem poruszać się starą znaną metodą: “iść tam gdzie mniej śmierdzi” (lub też jest mniejszy zaduch). Taką też drogą były kolejne schody do góry. Shinobi wiedział że jeden z jego klonów zagłębiał się coraz dalej w dół a drugi powoli piął się w górę. (pomieszczenia jakoś nie szczególnie się zmieniają, cały czas korytarze)
Shinobi westchnął cicho. Wiedział, że Kuroryu uważa się za niepokonanego człowieka. Jednakże na każdego były jakieś umiejętności, które potrafiłyby zabić taką osobę. Problem w tym, ze trzeba wpierw je odkryć. Kei przyłożył rękę do ściany i utworzył pieczęć Hirashin no Jutsu, po czym ruszył za pozostałą dwójką. W przeciwieństwie do “mocarza”, on myślał trzeźwo i rozglądał się przy każdym skrzyżowaniu, i zostawiał tam znaki Hirashin.
- A, zapomniałem. Jeszcze jedna rzecz. - powiedział do nich Shinobi i podszedł do każdego, dotykając ich barków. Na każdym z nich zostawił pieczęć Hirashin. - Tak na wszelki wypadek, gdyby trzeba było wam ratować tyłek.
- Jak mówiłem, ten znak, który zniknął może wam uratować tyłek przed atakami, jeśli tylko zobaczę go wcześniej. Chcesz prze testować?- powiedział do niego, uśmiechając się. Czy to był złośliwy uśmiech? Raczej nie. Po prostu sztuczny uśmiech, który miał nie wywołać żadnej bijatyki.
Tym razem Shinobi uśmiechnął się złośliwie.
- Nie da się.- powiedział do niego, po czym wyprzedził wszystkich i ruszył na przód. Spoglądał jednak cały czas za tyły, lekko odchylając głowę, aby móc dostrzec jego atak. Wiedział, ze zdenerwuje go tymi słowami. Mimo, ze nie byli w jak najlepszej sytuacji, to trochę zabawy nie zaszkodzi mężczyzną.
****Klon 1(katakumby poszedł w górę)****
Korytarz był niezwykle długi co jakiś czas się prostował i znów opadał. Odnogi zapewne także się rozwidlały tworząc coś na wzór korzeni drzewa. Jedyną zaletą pięcia się w górę była ilość “świeższego” powietrza. Tak tam musiało być wyjście. Na końcu schodów było wyjście. Po prawie 400 metrach schodów. Klon dezaktywował się by przesłać informacje do głównego ciała.
Zanim klon zniknął, przyłożył rękę do ściany, tworząc znak i zniknął.
****Klon 2(katakumby poszedł w dół)****
Korytarz był niezwykle długi co jakiś czas się prostował i znów opadał. Dążył w głąb. A każda odnoga ponownie rozwidlała i kierowała to w górę to w dół. Po pewnym czasie klon się zatrzymał. Nie było już sensu wchodzić głębiej, gdyż zajętych miejsc na półkach robiło się coraz mniej. Nie słychać też było żadnych odgłosów. A co najważniejsze odległość od ciała głównego była już spora.
Nie widząc dalszego sensu schodzenia w dół, klon dezaktywował się.

Shinobi spojrzał na barierę i cicho gwizdnął.
-Czyżby twoim żywiołem była magma?- powiedział do niego, po czym przymrużył oczy. właśnie dostał informacje od klonów, mniej więcej o lokacji.
-No, panowie. Jakieś 300-400 metrów znajduje się wyjście. Po drodze nie ma nic ciekawego. Puste katakumby, szkoda. Do zobaczenia.- powiedział do nich i pomachał ręką, po czym użył Hirashin i przeniósł się do miejsca gdzie był klon numer 1. Spojrzał na czyste niebo i wciągnął świeże powietrze.
- Ahh, jak wspaniale…- mruknął cicho i przymrużył oczy. Trochę chamsko zrobił wobec nich. Westchnął cicho, i użył ponownie Hirashin pojawiając się pomiędzy nimi.
- Dobra, nie jestem taki.- dotknął ich obu na raz i ponownie użył techniki teleportacji, tym razem z tą dwójką do wyjścia.
On jest głuchy, czy jak?- pomyślał shinobi, kiedy Kuroryu powtórzył pytanie.
- Nie da się, chyba, ze jesteś masochista i sobie całe ramie oderwiesz.
Wraz z wyjściem z tunelów pojawiła się jasność. Błękitne niebo i białe chmurki po nim wędrujące. Słońce jednak nie padało na nich. Byli w cieniu czegoś dużego. Po lewej stornie był mur, a po prawej zamek. Olbrzymia budowla o białym zabarwieniu. Znajoma budowla, Pałac San Serandinas, widziana od całkiem innej strony. Za nimi było wejście. Prosty otwór prowadzący do katakumb. Otwór znajdował się na prawie pionowej kamiennej ścianie, będącej malutkim fragmentem masywu górskiego przy którym znajdowało się miasto. Wynikało więc z tego, że katakumby zostały stworzone litej skale. Na prawo od mężczyzn znajdowały się 3 tarcze strzeleckie. W jedną z nich jeszcze przed chwilą trafiła strzała. Co najmniej 100 metrów przed nimi znajdował się strzelec.

Dziewczę gdy tylko zobaczyło osoby wychodzące z katakumb zamarło. Przez chwile pewnie zastanawiało się czy nie strzelić w nich. Ostatecznie wystrzeliła w górę strzałę, która zostawiła na wysokości czerwony obłoczek dymu. Następnie spokojnym krokiem i �-ze strzałami na cięciwie ruszyła w ich stronę.
Shinobi patrzył z fascynacją, jak Kuroryu odcina sobie część ciała. To, co widział przed sobą było po prostu niezwykłe. Uśmiechnął się jeszcze bardziej.
- Robisz się coraz bardziej interesujący. Tak na marginesie, Keitaro.- powiedział do nich, po czym spostrzegł tarcze, i strzałę wbijającą się w cel. Spojrzał w bok, aby zobaczyć skąd ta strzała pochodziła i zobaczył dziewczynę z łukiem (jak to zabrzmiało ). Zauważył, ze wypuściła “flarę”, i skierowała się w ich stronę z strzała na cięciwie. Westchnął cicho. Czyżby kolejne kłopoty? No cóż, przy najmniej poznał nowe, ciekawe miejsce, które może w przyszłości wykorzystać.
Ciekawe, co może chcieć od nas. Pomyślał i ruszył na przód, w stronę kobiety.
- Jak wy... Skąd?~nya. �-Zza zakrętu muru będącego podstawą zamku można było już wyczuć i usłyszeć zbliżający się oddział.
Shinobi wszędzie rozpozna kończenie tego zdania.
- Ooo, Eri. Co taka zdziwiona?- zapytał się jej, uśmiechając. Shinobi usłyszał nadciągający oddział, więc spojrzał tez w tamtym kierunku.
- Coś ciekawego działo się, że tak nerwowo zareagowałaś?
- Eri~nia? Zmarli wyszli z krypty~rrrr. - O dziwo odpowiedziała, celując dokładniej w głowę młodzieńca.
Shinobi przymrużył oczy, widząc jak w jego stronę została skierowana strzała, naciągnięta na cięciwie. Patrzył dziewczynie prosto w oczy, przez co mógł przewidzieć jej ruchy, jak i przeczytać jej obecne myśli. Nie podobała mu się jej reakcja. Zmarli? O co jej chodzi? Kiedy chciał coś powiedzieć, Kuroryu naciął mu skórę. No dobra, mała rana, przeżyje się.
- Jak chcesz, to mogę wysłać Ciebie do Gramona. Mówiłem przecież jeszcze tam na dole. Jestem w stanie w każdej chwili wysłać nas do Stalowego.- powiedział do niego i czekał na reakcję kobiety.
[b]Za kotką zatrzymał się mały oddział zbrojny, około 10 rycerzy.
- Szmat czasu - Odrzekł osobnik wychodzący z tłumu.
Blondyn z trójzębem najwidoczniej przewodzacy grupy.

Położył on dłoń na ramieniu kotki.
- Spokojnie Pazil. To swoi. - Kotka opuściła łuk i delikatnie się ukłoniła w ramach przeprosin.
- Byliście tam....
- Hiro! Co się stało!? - Zapytała inna osoba dobiegająca do zbiorowiska.
Z tłumu wyszedł kolejny osobnik już tym razem bardziej znany.

- O! Kuroryou, Kei i ... elf. Widzę, że już się obudziliście. Dobrze! Całość wracać do treningu. Ja się tym zajmę.
Rycerze zaczęli odchodzić pozostała jedynie trójka z przodu.
- Napędziliście nam strachu panowie. I to nie małego.
- Gimbei. Przynajmniej z tobą się nie pomyliłem.- odpowiedział shinobi, widząc twarz przyjaciela.
- Pewnego uroczego dziewczęcia... - odrzekł delikatnie się uśmiechając.
- A więc... - Przerwał Hiro - Jak mówiłem byliście tam dość długo. Będzie tego z 3 miesiące.
- 90 parę dni. Ale kto by tam liczył. Widać na każdego zadziałało to inaczej.
- Ale dlaczego tam się znaleźliśmy? Ostatnie, co pamiętam to audiencja u króla.- zapytał się shinobi, patrząc na przyjaciela.
- Wiele. W końcu to szmat czasu. Przybysze, problemy natury politycznej... Ale porozmawiajmy o tym przy czymś do picia. I tak jak mówiłem to był pomysł naszej księżniczki. Chodź nie był nieuzasadniony. A teraz chodźmy Stalowy czeka. - Ruszył w kierunku narożnika muru.
Shinobi wzruszył ramionami. Najwyżej Stalowy wytłumaczy mu o co w tym wszystkim chodzi. Kei ukłonił się łuczniczce, natomiast do reszty kiwnął głowa i poszedł za Gimbei’em
- Tęskniłeś, co? Przyznaj się- powiedział do niego, uśmiechając się złośliwo.
- Tak wielce. - Odparł sarkastycznie.
Przeszli spory kawałek wzdłuż zamkowego muru, mijając po drodze wielkie wrota. Jak twierdził Gimbei stajenne.. Trafili w końcu na bliższy teren ćwiczebny, a z niego do strażnicy w której zasiadał Gramon.

- No nareszcie. Kopę lat panowie. Kopę lat. - Mówił uradowany rycerz mając rozpostarte ręce.
Kei machnął ręką Stalowemu na przywitanie, po czym się rozejrzał dookoła.
- No dobra, to w skrócie co się działo kiedy nas nie było? I gdzie da radę się czegoś napić?
- Panowie. To opowieść na dłuższą chwilę i nie o suchym gardle. Wpierw wybaczcie za nieudogodnienia. Nie martwcie się jednak byliście bezpieczni, tak jak rozkazała nasza królewna. Szczęściem czy też nie szczęściem, obudziliście się między dyżurami. Pewno nieźle was wystraszyły nasz grobowiec. I dobrze. Mnie też ciarki przechodzą jak tam schodzę. Niby wiadomo i sprawdzano, czy jakoby ktoś z tamtejszych nie chciał zmienić pozycji ale zawsze tak jakoś nieprzyjemnie.
- A ja przyznam, ze nawet ciekawie tam było. No, ale prowadź, też bym się czegoś napił, i pogadał na ten sam temat, co ostatnio.- powiedział do niego shinobi, uśmiechając się. Ciekawie, czy Stalowy pamiętał o co chodziło Kei’owi.
- Odcinasz sobie łeb, połowę ciała, a przeszkadzają Ci wystające groby z trupami?- Kei spojrzał na Kuroryu, zadając mu pytanie.
- Moim zdaniem, to szybciej trupy Ciebie by się wystraszyły.
- Stalowy, weź coś zrób z nimi. Na pewno przy piwie będzie już spokojniej- powiedział do Gramona, mimo, ze jakiś czas temu to on i Kuroryu skakali sobie do gardła.
- Jak dla mnie to nawet dobrze się dogadujecie. - Uśmiechnął się Gramon. - Dobra panowie zbierajcie się Szemrany Żuczek czeka. - Wstał i zaczął iść w stronę drzwi. - Dlaczego krypta opowiem wam po drodze.
Gdy wyszli z koszar, widok miasta pozostał identyczny jak w ich pamięci. �-(mapa się tworzy... wolno...)
- No. Więc. Padliście nieprzytomni. Wiem odkrywcze. - Machną ręką. - Księżniczka kazała o was zadbać. Nu to wpierw oddaliśmy was do lecznicy. Leżeliście tam tydzień. Nikt nie wiedział co i jak. To was znowu przenieśliśmy do Yue. Pomacał, pobadał i stwierdził... pokazał, że to jakiś stan hibe...racyjny. Nu że wy nie przytomni. To było zresztą widać. Herbia trochę tłumaczyła Yue choć nie pamiętam dokładnie to mawiała. Ostatecznie wyszło jedno nic wam nie będzie, ale i nic więcej zrobić nie można było. Yue znowu coś poczarował trochę wody w was wsadził i kazał odstawić w miejsce bezpieczne. Tośmy pomyśleli że znów do szpitala, ale tam już było pełno.
W strażnicy mało miejsca. To Uri rzekła “jeżeli nic zrobić nie można, a nic im nie grozi to odstawcie tru... ciała tam gdzie będą miały ciszę i spokój”. Rzekła co prawda inaczej, ale dość dobitnie wskazała gdzie jest dużo miejsca i nie używanego. A że wejście jest tam tylko jedno i nic ciekawego tam nie ma to... Sami rozumiecie.

Stanęli właśnie przed drzwiami gospody. Wewnątrz było jak zwykle wesoło. Muzyka grała, dużo śmiechu i krzyku oraz alkohol lał się strumieniami. Z ciekawszych osób które można było zaobserwować, a było ich wiele:




Pomacał? To słowo niezbyt się podobało chłopaki. Nie przeszkadzał jednak Stalowemu w jego wypowiedzi, aby posłuchać co ma ciekawego do powiedzenia.
- Inaczej mówiąc wsadziliście nas tam, bo nie mieliście innego bezpiecznego miejsca? Nieźle- skomentował krótko shinobi, i kiedy wszedł do gospody, rozejrzał się dookoła. Rozglądał się, poszukując znajome twarze, a tym bardziej osób, które posiadały elementy z jego świata. Tak, szukał ludzi organizacji jego kuzyna.
- Gramon, a tak w ogóle to nie znam jeszcze swojego stanowiska w Dywizji.
- Hmm. Stanowiska... A tak. Nagroda do księżniczki. Wiesz... Nikt o tym nie pomyślał. Jeżeli chcesz dołączyć to weźmiemy cię na kadeta. By dostać się do oddziałów trza zrobić wiele. Ale by by wstąpić do rycerz wystarczy trochę szkoleń, trochę zadań i poparcie. To ostatnie raczej masz.
Przy barze zasiadał właśnie tylko jeden osobnik.

Natomiast ktoś kto rzucił się w oczy młodemu shinobi to osobnik z drugiego pietra baru.

- Hmm. Trochę ale też nie tak wiele. Zależy jak się patrzy. Kiti!
Kelnerka zareagowała na zawołanie.

~Nya Panie Gramon.
- Malutka miejsce dla trzech, 3 kufle piwa... A co dla was? - zapytał odwracając się do reszty.
- Po prawej jest stolik~nyy. Zaraz ktoś sprzątnie tego z pod stołu~wrry.
-Czyżbyś zamówił tylko dla siebie piwa?- zapytał się Stalowego, po czym spojrzał na kelnerkę.
- Dla mnie 1 piwo.- powiedział do niej z uśmiechem. Kei stworzył klona, którego wysłał do osoby, która rzuciła mu się w oczy, a następnie ruszył do wskazanego stolika. �-Możliwe, ze dzięki temu złapie jakiś kontakt z kuzynem.
***Klon***
Klon powoli wszedł na na drugie piętro, po czym stanął obok tej osoby osobą.
- Ładna dzisiaj pogoda. - zagadał, patrząc mu w oczy.
- Dość... zwyczajna. - Odparł młodzieniec badając przybysza wzrokiem.
- Jestem Keitaro Uchiha, a ty?- zapytał się go, cały czas patrząc w oczy. Jeżeli był z organizacji shinobi, na pewno nazwisko powinno spowodować jakaś reakcję u nieznajomego.
Delikatnie, ledwie dostrzegalne rozszerzenie źrenicy. Na pewno nie był to pierwszy lepszy ninja. Był bardzo zdolny.
- Suo. - Odparł spokojnie. - Mogę wiedzieć co leży w zamyśle? - Jego dłoń podążyła na plecy.
Klon uśmiechnął się, widząc jego ruchy. Czyli dobrze zgadł. Dlatego już usiadł obok niego i ściszył głos.
- Chciałbym się skontaktować z kuzynem. Nie wiesz może przypadkiem gdzie on jest?
- Rrrrrr - Odgłos myślenia. - Nie słyszałem o żadnym Keitaro. Oczywiście zgłoszę to gdy będę miał do tego sposobność. - Mówił cicho rozglądając się po pomieszczeniu. - Ja ci jednak nie pomogę. Rzekomy kuzyn nie istnieje. Gdyby istniał to się z tobą skontaktuje. - Odwrócił się i odszedł. Przykucnął przed shinobim udając że coś sprawdza, tka na prawdę kładąc shurikena przy jego bucie. Następnie odszedł kawałek dalej.
-Miło było poznać.- powiedział do niego klon, po czym jak zobaczył, że przed nim leży shuriken, ten schylił się, aby zawiązać buta. W między czasie, schował shuriken do rękawa i odszedł ze stolika, idąc w stronę oryginału.
***
Dotarli więc do stolika przy którym zasiedli. Tego kogoś spod stołu widocznie już nie było.
- Dalej więc. Pamiętacie może olbrzymią skałę spadającą na Lofar?
- Oczywiście. Była raczej trudna do przegapienia. Zakładam że to nie jest zwyczajne zjawisko pogodowe w okolicy? - zapytał, ciekaw, marine.[/quote]
- No, spora to ona była. Zgaduję, że ona ma związek z tymi wszystkimi przybyszami, czyli z nami, prawda?
- Nie. Z waszym przybyciem nie ma nic wspólnego. Ale magowie jednogłośnie stwierdzili. Przez nią straciliście przytomność. A przez “WAS” mam na myśli przybyszów. Choć wam akurat się dość długo zeszło. Przed wami był jeszcze Nobunaga leżał 2 miesiące zdaje się. w każdy razie. Skała to efekt bramy, tak samo jak nieprzytomność. Choć to skała ja wywołała. Z Lofar ostał się jeno fragment więc pośpieszyliśmy z pomocą. Teraz to miasto już jakoś wygląda w nowej choć ciekawej formie. To by było jedno ze zdarzeń.
A oto nadeszła Kelnerka z zamówieniami 4 kufle piwa i jedna buteleczka sake. Pierwszy kufel Gramona zniknął na raz.
- Eeech. Zimne i wyborne. Drugim zdarzeniem dajmy na to zagorzenie konfliktu na rubieży. W to na pewno zamieszani są jacyś przybysze. Choć kto wie, kto pociąga za sznurki... - Łyk piwa, tym razem malutki. - Z większych jeszcze będzie pustynia. Jak wasza wiara? - zapytał niespodziewanie
- U mnie było kilka religii, i każda miała dosyć potężne” dowody na istnienie swojego Boga, jak nieśmiertelność, ale akurat nie jestem jednym z nich.
- Yhym. Ja też zbyt wieżyc nie wierzę. A może dokładnie nie postrzegam ich jako siły wyższej. Tak czy inaczej. Na pustynię zstąpił bóg... Jest to rzecz wiadoma i mimo że budzi kłótnie, debaty tak też jest. Nikomu się zresztą nie spieszy by sprawdzać boskość tej istoty. - Upił dwa łyki łapiąc oddech. - W tej chwili wciąż znajduje się nad złotym miastem. Wiec jako taki kontakt z nim został odcięty. Została jeszcze jedna z wiekszyhc zmion. Wasza zasługa. Unia jest już otwarta. Można podróżować to do przystani to do skraju gór lub na pustynie. Choć tam też nie wielu się rwie. Teraz rzeczy mniejsze równie znaczące. Ale nie zacznę wam o pierdołach opowiadać. - Dokończył kufel i ujął w dłoń drugi.
- Pustynię. Kraj wiatru. Teraz zwany Sanderfall. - Podrapał się po głowie.(jakieś pytania jeszcze?)
- A jak wygląda sprawa z Xing? Jest nadal w stolicy?- zapytał się go shinobi, upijając łyk piwa. Po kilku sekundach, do ich stolika doszedł klon i wręczył oryginałowi shuriken, który zostawił Sou, po czym zniknął. W tym momencie całe spotkanie z drugim shinobim dotarło do głowy Kei’a. Trzymając w dłoni shuriken, obejrzał go dokładnie, szukając elementów, które nie pasowały do tego typu broni.
Sharingan zdołał odczytać śladową pieczęć. Nic jednak więcej nie był w stanie powiedzieć.
- Emm. Tak, rubież jest w stanie wojennym z lasem. Dużo się nie zmieniło tyle że zamek zamknięto na 4 spusty. Do Lofar proponował bym z pewną dozą ostrożności wchodzić przynajmniej dla ciebie Kuroryou. Rozumiem że nic ci grozić nie może ale nie ma co sytuacji napinać. Niektórzy tamtejsi coś podejrzewają wiec możesz stać się centrum zainteresowania. Co do Xing... Nie ma jej. Chyba została porwana...- Upił łyk i jeszcze chwile się zastanowił. - No na to by wyglądało. Problem z tym że, gdyby to był toś z jej kraju już by była martwa. Ale tym już się zajmujemy. Teraz przejdę do pomniejszych zmian. - Upił łyk. - Znowu znalazł się baran, cholera jedna, który się na audiencji wymądrzał. Stad inąd Sanderfall a nie kraj wiatru. Jest tego jeszcze trochę. Bo czemu rzeka nie może się po prostu rzeką zwać... Niech ja go dorwę.- Zacisnął pokazowo pieść. Upił łyk. - Dalej. Po upadku duży napływ przybyszów spowodował utworzenie podgrup. Łatwiej się poruszać i kontrolować. Stąd pewnie spotkacie nie wędrowców lecz członków jakiś wielu niezliczonych grup. Choć samotnicy wciąż się znajdują. Połączenie w grupy miało też inne zalety. W grupie raźniej �-bezpieczniej oraz... a z resztą o tym pewnie jeszcze usłyszycie więc nie ma co gardła zdzierać. Kiti! Jeszcze jedno i melona ! - Co dalej... Nowi przybysze nowe kłopoty. Się przecie rozumie. Nie? Skoro są i dobrzy przybysze tacy jak wy to są i ci drudzy. Wszystko było by w porządku gdyby się hołota nie zebrała, a na dodatek ukryła. Ech. - Przyszło zamówienie. Kufel piwa i sprej wielkości zielony owoc �-pokrojony na części. Trzeci kufel został dokończony, kolejny podsunięty a owoc na zakąskę. - Coś jeszcze? - Zapytał przecierając usta od soku i upijając łyk piwa. Stalowy wskazał także na talerz by przebudzeni się częstowali.
- Ach tak. Trochę osób zaginęło. Co i jak niewiele wiadomo. - Raczej mało przejęcia w tej wypowiedzi.
- Jak to Xing zniknęła?!- krzyknął shinobi, kiedy tylko usłyszał o jej zaginięciu.
-Kiedy? Czy wiadomo coś o tym??
- Zero bada tą sprawę. Aktualnie jest na granicy z przystanią w celach wywiadowczych. Musimy być delikatni w tej sprawie. Coś za cicho o tym. No i pomijając że Chapra jest w Przystani.
- Czy przynajmniej wiadomo w jakich okolicznościach zniknęła?
[b]- Zdaje się że wracała do domu.
- A Kasou. Jeszcze jedna sprawa... Twój kompan... Ten starszy... Zaginął.
- Tu nie chodzi o takie zaginiecie. Sprawdziliśmy tyko jedną poszlakę. Miejsce starcia w którym pewnie uczestniczył. Były tam ślady krwi dość sporo. Nie twierdzę że to jego bo i jak sprawdzić. Nie wiemy jednak co się stało a od tamtego momentu nikt go nie widział.
- Jest przybyszem więc pewnie i jego dopadł sen...
- Widzę że szanujesz swego druha. To dobra cecha. - Upił łyk z kufla.

- To by było wszystko... - Odparł rycerz dopijając kufel. - Ja muszę wracać na zamek. A wam panowie. Udanej przygody i do zobaczenia. - Powstał z miejsca i poszedł zapłacić za napitki.
W barze był tłoczno. Ludzie przybywali i odchodzili.
Przybyła

a bar opuścił

Wszystko płynęło własnym rytmem. Tak jakby nic się nigdy nie wydarzyło... Chwilę później bar opuścił również i Gramon.

Shinobi spojrzał na swoje dłonie, zastanawiając się jak mógł do tego dopuścić. Dlaczego właśnie w momencie, kiedy on był nieprzytomny, to Xing musiała wracać sama do Przystani? Westchnął cicho i spojrzał na pozostałych.
- Wybaczcie panowie, ale będę się już zbierał.- powiedział do nich i wstał z krzesła, zostawiając niedopite piwo. Wyjął z kieszeni kunai z notką i podał go Kuroryu.
- Na nim jest moja pieczęć. Byłbym wdzięczny, gdybyś zachował go przy sobie. Dzięki tej pieczęci, jak sami widzieliście, mogę się teleportować do danego miejsca. Jak będziecie potrzebowali mojej pomocy, to zgłoście to Gramonowi. Codziennie wieczorem będę się u niego zjawiał. Możliwe, że będę potrzebował też waszej pomocy, wiec chciałbym was znaleźć bez problemu. - Postaram się wam, jeżeli tylko będziecie potrzebowali. Kuroryu, zgaduję, że ty pewnie pomyślisz, ze w niczym tobie nie będę wstanie pomóc, ale uwierz mi. Są rzeczy, które są dla mnie osiągalne, a dla Ciebie nie.