| Balin razem z innymi dopadł do ohydy o świńskim ryju. Kiedy to tylko zobaczył nastawił się na jak najmocniejszy cios… Niestety popełnił błąd nie trafiając. Wstyd - nie tego go uczono w Talabheimskim Kamiennym Domu. Na szczęście walkę szybko zakończyli inni. Do biegu na otwarte pole się nie garnął. Zresztą i tak zostałby w tyle więc z zaciekawieniem przyglądał się jak stary Druga przebiera kulasami i próbuje dotrzymać tempa Oswaldowi.
W międzyczasie do wioski dotarli zwiadowcy. Akolita zauważył od razu, że brakuje wśród nich osoby z wioski i postawnego jegomościa z korbaczem. Jego imię już zatarło się w pamięci krasnoluda. A szkoda bo z tego co Balin usłyszał wynikało, że był dzielnym mężem. Albo szalonym skoro sam poszedł na dwudziestkę. Nieważne zresztą – młody khazad dobrze wiedział jako powstają legendy. W każdej jest ziarno prawdy, ale wiele wyczynów to dodawane przez wieki cegiełki budujące wspaniałe historie. Przywary też znikały na przestrzeni lat. Gdyby tylko fanatyk potrafił w odpowiednim momencie odpuścić może dorobiłby się kiedyś swojej legendy? Teraz już jada z Morrem i akolita pomodlił się w duchu za obu nieszczęśników którzy nie wrócili.
Krasnolud nie bardzo wierzył, że odmieńcy idą tylko w stronę kopalni. Skoro wcześniej polazł tam jakiś czarownik to teraz idą tam mutanci - chaos przyciąga chaos. W obliczu tej wiedzy Balin zaczynał obawiać się cóż tam w środku mogą zastać. Wychodzi na to, że braciom niekoniecznie musiały się skończyć złoża żeby opuścić wyrobiska. Wolał na razie zbyt dużo o tym nie myśleć. Z rozmyślań wyrwał go krzyk jednego z mieszkańców Behemsdorfu: „Patrzajta, pierwszy już prawie dobiegł!”
Balin zmówił kilka słów modlitwy dla biegnących i patrzył na rozwój wypadków. |