Edward Hardy wysiadł z auta i rozejrzał się dookoła z nerwową ciekawością. W końcu nigdy wcześniej nie widział tego miejsca, a ciotunia była przecież całkiem bliską rodziną. Nie utrzymywała jednak z nikim żadnych kontaktów, a do tego mówiono o niej, że jest kompletną wariatką. Ed spotkał ją tylko raz, na swoich dziesiątych, lub jedenastych urodzinach. Musiała nie wywrzeć na nim dobrego wrażenia, bo przez długie lata słysząc, czy czytając opowieści o czarownicach, zawsze pojawiała mu się przed oczami właśnie ona.
Cóż, dzisiaj w zasadzie całkiem ją lubił. Dostał w spadku po niej ładny kawałek ziemi i posiadłość na wsi, niewdzięcznością byłoby więc nie znaleźć dla niej odrobiny sympatii w swoim sercu.

Dom był dwupiętrowy, zbudowany sto, czy sto pięćdziesiąt lat temu w stylu wiktoriańskim. Zaniedbany i podniszczony sprawiał ponure wrażenie. W świetle reflektorów zabytkowe okiennice wyglądały jak wytrzeszczone oczy. Ściany budynku obrośnięte były pnączami dzikiego wina.
Podwórko było kompletnie zapuszczone, trawnik przed domem był dzikim gąszczem wysokich traw, a krzaki przy ogrodzeniu miały już wysokość człowieka. Rosło tu kilka rozłożystych buków, a pod jednym z nich stała niewielka drewniana szopa, przechylona na jeden bok, jak stary schorowany człowiek.

Ed miał nadzieje, że dzieciaki nie zniechęcą się do wakacji już pierwszego wieczora. Pierwsze wrażenie ewidentnie nie było zbyt dobre. Może jednak dwunastolatkowie nie przejmą się ponurym widokiem, a zachwycą tajemniczością tego miejsca, rodem z jakiegoś filmu grozy. Gdyby on był dzieckiem, z pewnością tak by się sprawy miały. Zresztą, gdy tylko minie noc, zajmą się koszeniem tych chaszczy, wytyczą małe boisko do piłki i ustawią plastikowe bramki, które miał w bagażniku. Na jednym ze starych drzew powiesi się huśtawkę. W świetle dnia będzie tu zupełnie przyjaźnie.

Poprowadził niepewnie rozglądające się dookoła dzieci do środka, otwierając wielkim mosiężnym kluczem niemiłosiernie skrzypiące drzwi. Dom pachniał kurzem i stęchlizną. W korytarzu znajdowały się drzwi do kuchni, łazienki i sypialni ciotki, a idąc nim prosto wychodziło się na duży salon, z imponującym ceglanym kominkiem. Edward otworzył czym prędzej wszystkie okna, wpuszczając do środka rześkie wieczorne powietrze i napalił w kominku, dzięki czemu zrobiło się nawet przytulnie.
Podopieczni rozsiedli w fotelach obserwując igrające płomienie, Ed natomiast podszedł do obrazu, wiszącego nad kominkiem. Przedstawiał groteskowe chochliki ze zwierzęcymi twarzami. Świnia, pies i małpa z małymi skrzydełkami na plecach i ciałem wychudzonych ludzi o przesadnie długich rękach, tańczyły dookoła stołu, suto zastawionego jedzeniem i napojami. Mimo całej ich brzydoty w ich uśmiechniętych twarzach było coś przyjaznego. Dzieciakom raczej nie przyśnią się koszmary z ich udziałem.

Kuchnia i magazynek, który znajdował się w pomieszczeniu za kuchnią, były szalenie zagracone i ciężko było tam cokolwiek znaleźć. W sypialni ciotki natomiast wciąż pachniało chorobą i zapach trzymał się mocno, mimo kilkugodzinnego wietrzenia. Edward błyskawicznie zrezygnował z pierwotnego planu spania na dole.
Ruszyli zwiedzać drugie piętro.

Było to w zasadzie piętro gościnne, po cztery sypialnie z każdej strony korytarza, niewielka łazienka i schody na poddasze. Edward surowo zakazał nastolatkom wchodzić na górę, wiedział bowiem od nadzorcy, że podłoga jest tam w fatalnym stanie, deski są kompletnie spróchniałe i łatwo zrobić sobie krzywdę.
Zaglądali kolejno do wszystkich sypialni (niektóre były zamknięte na klucz, problemy z otwarciem zamków wskazywały na to, że nie były one otwierane od dziesiątek lat). Edward wybrał sobie najmniejszą, najbliżej schodów na górę, a dzieci siłą rzeczy ulokowały się w pokoju, w którym były aż cztery łóżka, pozostałe sypialnie miały tylko jedno, lub dwa.
Pomieszczenie to było jednym z tych zamkniętych na klucz. Łóżka były drewniane, masywne i rzeźbione w roślinne wzory. Na materacach leżała wiekowa warstwa kurzu. Pod ścianą, na czterech lwich łapach stała ogromna, pusta szafa. Po przeciwnej stronie pokoju wisiał zegar i co zadziwiające, cichutko tykał. Ed podszedł i przetarł kurz z szyby, odsłaniając tarcze i wskazówki. Zerknął na swój zegarek na ręce i ze zdumieniem stwierdził, że godzina się zgadza. A przecież pokój sprawiał wrażenie, jakby za życia ciotki nikt tu nie zaglądał. Przez chwilę podejrzliwie obserwował bujające się wahadło i w końcu wzruszył ramionami. Teraz i tak już tego nie rozgryzie, ciotka musiała po prostu zaglądać specjalnie do tego zegara, nie zwracając uwagi na brud dookoła. Wszystkiego można się było po niej spodziewać.
Razem z podopiecznymi wytrzepał ciężkie materace, rozwarł na oścież okiennice i uprzątnął z grubsza kurz ze sprzętów i podłogi, po czym dzieciaki poleciały do samochodu po śpiwory.

Dzisiejsza noc może być trudna i znając zamiłowanie nastolatków do opowiadania strasznych historii – mogą nie zmrużyć dziś oka, wśród wszechobecnych westchnień i skrzypnięć podłóg i starych sprzętów. Ed widział także gdzieniegdzie ślady obecności szczurów i to martwiło go najmocniej. Przed wyjściem z sypialni dzieci dokładnie sprawdził, czy nie ma żadnych dziur w ścianach i podłodze. Jakieś przypadkowe ugryzienie mogło zepsuć wakacje na dobre już pierwszej nocy.
To jednak jest dzisiaj, a od jutro wezmą się do pracy i po kilku dniach powinno być tu już zupełnie przytulnie, dzieciaki z pewnością zapamiętają ten wyjazd jako świetną przygodę.
Kto wie, może ta pierwsza noc z upływem czasu wyda im się najciekawsza z całego wyjazdu...