| - Nieeeeee! - wrzasnęłam. Z moich oczu spłynęły łzy, czyste jak górski potok. Ona nic nie rozumie, ona nie wie, nie może zresztą wiedzieć. Nie było jej tu, nie wie co przeżyłam. Nie wie. Schowałam głowę w dłoniach i zaczęłam płakać. Tak jak kiedy byłam mała, nie powstrzymując szlochania, nie powstrzymując łez, czekając aż przytuli mnie ktoś bliski.
- Ty nie rozumiesz, nie rozumiesz. On... - moją wypowiedź ponownie przerwał szloch. - Ja pragnę jego śmierci jak niczego innego na tym świecie. Jeśli mam go wciąż zabijać, zrobię to, i zrobię to z przyjemnością. On nie zasługuje by być na tym świecie. Najpierw go zabiję, potem możemy szukać odpowiedzi.
Znowu zaszlochałam i czekałam na reakcję dziewczyny. Sama nie wiem czemu czekam na jej przyzwolenie, wystarczy pociągnąć za spust, nie może mnie powstrzymać. A jednak czekam.
__________________
Courage doesn't always roar. Sometimes courage is the quiet voice at the end of the day saying, "I will try again tomorrow.” - Mary Anne Radmacher |