| Karl po podjęciu decyzji w sprawie swojej dalszej egzystencji szybko udał się do kowala i kupca gdzie zakupił wszystkie, w jego mniemaniu, potrzebne przedmioty bez których Łowca Wampirów się nie obejdzie. I oprócz typowych kołków i lepszej zbroi udało mu się za trochę złota i starą kuszę kupić samopowtarzalne cacko. Cieszył się z tego bardzo iż teraz co raz pewniej czuł się z kuszą w ręku więc zaiwestowane pieniądze w tym kierunku na pewno się zwrócą.
Poza tym zostało mu sporo pieniędzy na czarną godzinę, których połowę postanowił schować przed kolejną wyprawą. I tak z samego rana nim wszyscy wstali udał się do lasu i w charakterystycznej dziupli ukrył połowę łupu miał nadzieję, że bezpiecznie poczeka tutaj na niego.
Łowca wrócił do reszty towarzyszów i razem z nimi ruszył w drogę. Musiał przed sobą przyznać że przyzwyczaił się do nich. Co było nowym i nieznanym dla niego uczuciem.
Jednak mimo coraz cieplejszych uczuć do kompani nie zamierzał się z nimi dzielić swoją nową profesją i zajęciem jakim miał zamiar zajmować się przez resztę życia.
Póki nie dorwał żadnego wampira to nie śmiał się nazywać Łowcą Wampirów. Nie był też teraz Łowcą Nagród. Póki co został po prostu Łowcą i tego zamierzał się trzymać.
Podobnie rzecz się miała z jego imieniem i nazwiskiem do którego nie przykładał większej wagi i nie przywiązywał się do niego. Teraz jednak spodobało mu się na tyle iż postanowił że zostanie Karlem Millerem na dłuższy czas...
Karl również dorzucił swoje trzy miedziaki do rozmowy kompanów:
- Ja także nie mam zamiaru ginąc niepotrzebnie i pierwszy mu bełta wpakuję w czerep - rzekł poklepując swój nowy zakup, który jechał wraz z nim przytroczony do siodła po prawej stronie. |