| Durak spokojnie transportował swój brzuch na grzbiecie Kazula, górskiego kuca. Był on potomkiem wierzchowca o tym samym imieniu, na którym lata temu szarżował na zielonoskórych w walce, która przyniosła mu uznanie i złoto...Ale w tej chwili, pomiędzy tymi wszystkimi drzewami, ludźmi, pośpiechem, prawie żałował swojej decyzji o powrocie na trakt. Prawie - bo, co tu kryć, chętniej unosił w swej prawicy topór niż kilof. Każdy lubi co innego.
Na dźwięk rogu kuc zwinnie uskoczył przed kurierem. Wychowanie na górskich ścieżkach nauczyło go refleksu i równowagi. Durak pogłaskał go i wymruczał w Khazalid jego imię - to była pochwała. Kazul lubił być rozpieszczany, ale w trudnych chwilach pokazywał, że jest tego wart.
Wraz z kompanami zbliżali się do miejsca, gdzie tych przeklętych drzew było mniej, no i było to, co ludzie nazywali piwem. Kazul zwęszył zapach świeżej wody, zapewne z poidła lub studni w zabudowaniach, i nieco przyspieszył kroku. |