Wypalona do połowy świeca osadzona w szyjce butelki po jakimś tanim winie rzucała nieśmiałą, żółtą łunę światła na niewielki pokój znajdujący się na pierwszym piętrze gospody "Stara Ingrid". Krople deszczu młóciły nieszczelne okno, jednak mężczyzna siedzący w półmroku zdawał się zupełnie nie zwracać na to uwagi, skupiony na ostrzeniu swego krótkiego miecza. Choć jego powolne ruchy o tym nie świadczyły, w środku czuł ekscytację i podniecenie. Jeśli dzisiaj się spisze, to będzie ostatni krok do lepszego życia. Musiał tylko zrobić to, czego od niego oczekiwano. Wszystko wskazywało na prostą robotę, w końcu nie raz już pozbawiał kogoś życia lub porywał w imię zmian, które miały niebawem nadejść.

Do zadania przygotowywał się od tygodnia. Najpierw zrobił potrójny rekonesans, odwiedzając ofiarę w przebraniu strażnika miejskiego, rzekomo zbierającego zeznania na temat morderstwa w okolicy, mężczyzny roznoszącego ulotki i podstarzałego domokrążcy. Dzięki temu poznał rozkład pomieszczeń w domu, mniej więcej układając sobie w głowie plan porwania. Dzięki jego przyjaciołom, wejście na teren posesji nie było problemem, zatem trzeba było tylko zrobić to, co do niego należało i ulotnić się w możliwie najkrótszym czasie. Przez moment zerknął na miecz, którego ostrze odbijało płomień świecy i uśmiechnął się do siebie krzywo. Podniecenie zastąpiła pewność siebie. Schował broń do pochwy, wstał, zapinając pas, po czym narzucił na grzbiet czarny płaszcz, a twarz ukrył pod obszernym kapturem.

Nadszedł w końcu czas, by awansować w hierarchii kultu. Z pełnym przekonaniem ruszył do wyjścia z pokoju, zamknął drzwi i moment później wyszedł z karczmy na zacinający deszcz. Pogoda była idealna do dzisiejszej roboty, gdyż po drodze nie minął żadnej żywej duszy, znikając po chwili w jednej z wąskich uliczek między pogrążonymi w ciemnościach, śpiącymi domostwami.

"Ludzie rozsądni nie zostają bohaterami."
- Felix Jæger, imperialny poeta i awanturnik.

Czarne, złowieszcze chmury wiszące nisko nad Delberz płakały tej nocy rzewnymi łzami. Środek jesieni nie był zbyt łaskawy dla tego położonego nad rzeką Delb ośrodka handlowego spinającego szlaki kupieckie między Middenheim i Altdorfem. Lało i wiało niemal bez przerwy od kilku dni, co mocno dawało się we znaki nawet rdzennym mieszkańcom, a co dopiero przyjezdnym. Kto mógł, siedział w domu, bądź gospodzie, grzejąc się przy kominku i popijając lokalne trunki. Zwłaszcza po zmroku, bo choć kupieckie miasteczko - znane głównie ze świetnego wina i jakościowego drewna - było jednym z lepiej prosperujących w Middenlandzie to tak jak wszędzie indziej, nocą stawało się wylęgarnią wszelkiej maści ludzkich brudów, wykolejeńców i amatorów szybkiego zarobku. Szczęściarzem był ten, kto wrócił do domu jedynie pobity i bez pieniędzy, nierzadko jednak nocne wojaże kończyły się tutaj poderżniętym gardłem i porzuceniem w jakimś rynsztoku.

Piątka zbrojnych wydawała się jednak nic sobie nie robić z tych opowieści, gdy wracali późno w noc do gospody "Stara Ingrid", w której się zatrzymali. Jakiś czas temu, jeszcze w Mieście Białego Wilka, przeznaczenie połączyło ich losy i od tamtego momentu podróżowali wspólnie, imając się różnych, czasem mniej lub bardziej płatnych, niebezpiecznych zajęć. Mieli różne cele, inne charaktery, jednak gdy trzeba było, potrafili działać wspólnie. Od kilku dni przebywali w Delberz, a dzisiejszego wieczoru skorzystali z gościny dawnego towarzysza Wróbla - barda i poety Freda Aleksandrowicza, który osiadł w mieście na stałe kilka lat temu. Gadatliwy chudzina uraczył ich wybornym, czerwonym winem i żarciem, które - gdyby nie bezdenne żołądki Hargina i Magnara - starczyłoby z pewnością na co najmniej trzy obiady. Mając w perspektywie powrót do gospody nie upijali się jednak zbytnio, zresztą, niektórym z nich trzeba było wiele więcej, niż Fred był w stanie postawić. Przenocować ich nie miał jak, gdyż jego dom składał się jedynie z dwóch sypialni, a i żona barda kręciła co chwilę nosem, że się tak długo zasiedzieli. Nie mając więc innego wyjścia kompani ruszyli w drogę powrotną do "Ingrid". Pieniądze z ostatniego zlecenia powoli się kończyły, wiedzieli zatem, że muszą rozejrzeć się za nową robotą. I to w miarę szybko.

Noc była ciemna, jednak ustawione wzdłuż wybrukowanego chodnika latarnie rzucały mdłe, blade światło, pozwalając z łatwością omijać co większe kałuże i nie poślizgnąć się na zalegającym tu i ówdzie błocku, które co jakiś czas paskudnie mlaskało pod podeszwami butów. Nikt ich nie mijał, a nawet jeśli jakieś czujne oczy spoglądały na nich z ciemnych alejek, to nikt nie miał na tyle odwagi, by zmierzyć się z nieznajomymi, wzbudzającymi niepokój samym wyglądem.

Wychodząc zza zakrętu dostrzegli nagle, jak drzwi jednego z bardziej eleganckich, piętrowych domów znajdujących się kilkanaście metrów przed nimi otworzyły się, a ze środka wylał się żółty słup światła. Moment później, wprost na ulewę wypadła jakaś rudowłosa, dość pulchna kobieta, odziana jedynie w białą koszulę nocną.
- Pomocy! Niech mi ktoś pomoże! - Wrzeszczała na całe gardło, przecinając zdesperowanym tonem szum ulewy.
W tym momencie odwróciła przerażone spojrzenie i dostrzegła piątkę uzbrojonych mężczyzn. Rozchlapując kałuże pod bosymi stopami popędziła w ich stronę, a w miarę, jak się zbliżała, awanturnicy dojrzeli w świetle lamp sporego siniaka w kolorze dojrzałej śliwki pod jej prawym okiem. Ktokolwiek jej to zrobił, nie przebierał w środkach. Gdy spazmatycznie dysząc, dobiegła do nich w końcu, wykrzesała z siebie na tyle siły, by przedstawić problem.
- Pomocy! Schwytali mojego ojca, nie pozwólcie im go zabrać! Pospieszcie się! Zapłacę wam ile...

Ucięła nagle, szarpnięta do przodu jakby jakąś niewidzialną siłą. Wpadła wprost w ramiona Gustava, a ten - mocno zaskoczony takim obrotem sprawy - musiał się nieźle nagimnastykować, by nie stracić równowagi i nie klapnąć siedziskiem w breję pod nogami. Moment później wszyscy dojrzeli promień oraz pierzysko bełtu wystającego spomiędzy łopatek dziewczyny i powiększającą się ciemną plamę krwi na jasnym materiale koszuli. Ruda zakwiliła krótko, po czym osunęła się bezwładnie w ramionach szlachcica. W drzwiach domostwa mignęła im natomiast postawna sylwetka zakapturzonego mężczyzny, który z kuszą w dłoni błyskawicznie zniknął w środku. Musiało mu się bardzo spieszyć, gdyż nawet nie zamknął za sobą wejścia do posiadłości.

Szalejąca nad Delberz ulewa z każdą chwilą przybierała na sile.