| Tłum ludzi. Zebrali się w tym miejscu tylko po to, by uczcić wybudowanie kolejnego siedliska hałaśliwych i bezużytecznych istot. Wszyscy wyglądali tak samo. Głowa, dwie ręce, dwie nogi i gęba, z której codziennie wydobywała się masa zbędnych dźwięków. Nic w nich z gracji skaczącej sarny czy z uroku śpiewającego wróbelka. Może... no może kobiety miały w sobie coś. W tłumie pojawiały się gdzieniegdzie śliczna pęciny, ładne, okrąglutkie lustra, nęcące swoją jędrnością, błyszczące włosie czy znośne uzębienie. Bał się jedynie zapachu, szczęśliwie znajdował się dość daleko. Nagle jego spojrzenie padło na kobietę prowadzoną do ołtarza.
"Piękna" - pomyślał Izbylut napinając łuk i wypuszczając strzałę. - "Opuściłem ludzkie osady, by nigdy nie być już świadkiem pozbawionych sensu okrucieństw. Powróciłem, gdyż serce i lędźwie pragną kobiety. Bogowie igrają ze mną łącząc przynętę z odstręczającym odorem. Przeklęci!"
Izbylut nigdy nie wątpił w swoje obycie z używaniem broni. Potrafił upolować wiewiórkę, więc dlaczego miałby nie trafić w uniesioną w dramatycznym geście maczugę, którą żerca trzymał wysoko w powietrzu, by wszyscy napatrzyli się na jego chwilę chwały? Przeklęci bogowie, przeklęci ludzie! Przeklęte ptaki, które wybrały sobie właśnie jego na przekazywanie przeklętych wieści! Niech to piorun! Na wyschnięte łono Marzanny!
Kiedy strzała opuściła cięciwę i ześliznęła się z palca Izbyluta, ten wykrzyknął udręczony:
- To wybranka Swarożyca! Wstrzymajcie się, do pioruna!
Łowcę zaskoczył własny głos. Brzmiał zupełnie jak kogoś obcego. Ochrypnięty, załamujący się. Dawno już nie krzyczał. W sumie dawno się w ogólne nie odzywał. |