| Przejście przez drzwi nie wypadło najprzyjemniej, z zacienionego zaplecza wprost na wczesnopopołudniowe słońko, które z ogromną pasją świeciło prosto w oczy.
Po dłuższej chwili potrzebnej oczom do przystosowania się zorientowałaś się, że stoisz w parku. Przy wysypanej jasnym żwirem alejce, na ławeczce siedziała w zamyśleniu młoda dziewczyna. Ruda, piegowata, w powyciąganym swetrze i bojówkach. Zanotowawszy Twoją obecność zerwała się z miejsca.
- No, nareszcie jesteś! - wyrzuciła z siebie podbiegając. - Chodź, musimy stąd zmykać, bo ostatnio dzieje się tu coś niedobrego wszystko staje się niestabilne...
Ruszyła biegiem na przełaj, skacząc nad ławką, klombem, dalej do przodu po soczystej trawie, by po chwili wrócić na alejkę.
Ta krótka obserwacja pozwoliła dostrzec trudno uchwytną różnicę głębi, jakieś wykoślawienie perspektywy. Żwirowa dróżka choć biegła prosto, zdawała się być na pewnym odcinku niesamowicie wydłużona względem otoczenia, jakgdyby wiła się setką serpentyn. Najwyraźniej "skróty" były konieczne by ominąć anomalię.
__________________
Znowu boli (blog)... |