- Imię? Nie mam imienia. Niepotrzebne mi. Nie ma tu nikogo poza mną - mury warowni odpowiedziały Volkerowi. Może duch podejrzewał awanturników i bał się wyjawić imienia, które można by wykorzystać do celów magicznych? - Jeśli posiadałem jakąkolwiek historię, wsiąkła już dawno temu w glebę i została zapomniana, oczywiście o ile jej jakoś nie zebrano i nie uratowano.

Rozglądnąwszy się to tu, to tam, Zygfryd znalazł mały srebrny dzwoneczek. Rycerz zwęził chytrze oczy. Próbował pohałasować znaleziskiem, lecz dzwonkowi brakowało serca. Szabrownik wysunął podbródek i pokazał zęby w grymasie oznaczającym niepewność.

- Kto powiedział, że to wy musicie być tymi, którzy rozkruszą ostatni kamień warowni? Inni byli przed wami - nienaturalny podmuch wiatru potoczył rozsypane kości po resztkach posadzki - inni przyjdą po was. - Do roboty, wasze ociąganie mnie tylko niepokoi - rozkazała istota z zaświatów, skazując śmiertelników na straszny los.

Dostrzegłszy wysoko nad nimi jakieś skrzydlate kształty, najwidoczniej zwabione pożarem lasu, poszukiwacze przygód błyskawicznie schronili się w opuszczonych komnatach. Zamarli w bezruchu.

- Nieposłuszeństwo kosztuje! - syknął duch, wzbudzając w ruch wszystkie kości i czaszki, którymi wybijał na murach ponury rytm. Zwabione dźwiękami plamki na niebie szybko rosły, zmieniając się w stworzenia, którym, sądząc po mglistych sylwetkach, najbliżej było do gigantycznych orłów.