| Wpadła do stojącego nieopodal swojego auta i rzucając na siedzenie obok to co trzymała w rękach włożyła kluczyk do stacyjki i odpaliła silnik.
Nie czekając na nic ruszyła przed siebie.
"Co to miało być?!" dłonie zaciskała mocno na kierownicy.
- CHCIAŁBYM PRZESTUDIOWAĆ TE MATERIAŁY. - odezwał się Rasiel.
- Chyba cię pogrzało - odparła mu w odpowiedzi. Będąc już w aucie, złość w miarę pokonywanych metrów i zwiększania dystansu od domu tamtego mężczyzny zaczynała z niej uchodzić.
Zaczynała się zastanawiać czemu tak zareagowała, przecież to był tylko głupi zbieg okoliczności...
- Nie będę chodzić po jakichś świrach, odstawię leki i przestanę cię słyszeć - stwierdziła stanowczo. Dostrzegła billboard z reklamą McDonalda. Zdecydowała się tam zatrzymać na przerwę. Ochłonąć.
- PRZEPRASZAM, NIE CHCIAŁEM WYPROWADZIĆ CIĘ Z RÓWNOWAGI.
- Eh... - no i zrobiło jej się głupio, że na niego naskoczyła. - Słuchaj, głosy w głowie to prosta droga do wariatkowa w tym świecie. Nikt tu nie wierzy w anioły i demony. Ja wierzę w twoją wersje, ale to dlatego, że opętanie przez duszę grzesznego anioła jest dla mnie wygodniejsze.
Anioł nic na to nie odpowiedział.
Westchnęła zrezygnowana.
Włączyła kierunkowskaz i skręciła na parking restauracji.
Zaparkowała auto i wysiadła zostawiając Łobuza w aucie. Wzięła za to ze sobą formularz i długopis. Co prawda wolałaby zatrzymać się w Berger Kingu, ale tu zdecydowanie łatwiej było znaleźć jakiegoś wałęsającego się na wagarach dzieciaka.
Weszła do restauracji i zamówiła zestaw śniadaniowy rozglądając się uważnie po pobliskich twarzach. Potrafiła to robić w nienachalny sposób. Isobel odebrała swoje zamówienie i z tacą przeszła się by zająć miejsce na zewnątrz budynku. Zahaczyła jeszcze o swoje auto i wypuściła z niego psa. Już w jego towarzystwie zasiadła przy stoliku rozpakowała tosta z bekonem i podała go pod blat. Doberman jednym kłapnięciem pyska pochłonął swoją przekąskę. Isa rozerwała opakowanie swojego wrapa i wgryzła się w niego. Lewą ręką wyciągnęła telefon i by sprawdzić jedną rzecz.
- No i wszystko jasne, "chwiejność emocjonalną, łatwe przechodzenie do stanów skrajnych emocjonalnie" - mruknęła pod nosem czytając co znaczyła fraza, która zainteresowała ją wcześniej w ulotce leku.
"Naprawdę muszę je odstawić" zmartwiła się. Bez tych leków obawiała, się, że znów będzie jej groziła bezsenność. Skrzywiła się na nieprzyjemne wspomnienia wiążące się z nieprzespanymi nocami i żywotem zombie za dnia.
Ale myśli te przerwało jej dostrzeżenie tego co teraz potrzebowała.
- A ty nie powinieneś być w szkole? - rozsiadła się, gdy zagadała do dzieciaka, który słysząc te słowa wzdrygnął się.
- Nie sprzedam cie jak coś dla mnie zrobisz - naiwna mała istotka zbliżyła się do niej. Beckett wyciągnęła długopis i podsunęła dzieciakowi formularz.
- Napisz tu "A. Lindsay" - przeliterowała mu, a ten grzecznie wykonał jej prośbę. Isobel wyciągnęła jeszcze drobne, resztę z zamówienia jakie tu złożyła i dała dzieciakowi.
- Ale nie wsypiesz mnie? - upewnił się.
- Nie, no jasne, że nie - odparła zbierając swoje rzeczy po czym wstała od stołu.
Przynajmniej jeden kłopot spadł jej z głowy.
Ruszyła do auta, a za nią podążył doberman. Znów byli w drodze. Co prawda korek do centrum jeszcze całkiem się nie przeczyścił, ale nie miała pomysłu w jaki inny sposób marnować czas, więc równe dobrze mogła popracować.
__________________ "Just remember, there is a thin line between being a hero and being a memory"
Gram jako: Irya, Venora, Chris i Lyn |