- Jeśli chcecie tu przebywać, musicie dzielić zarówno prawa, jak i obowiązki. Chatę czy namiot musicie sami postawić. W razie kłopotów wspomóc nas i mnie włócznią. Samemu zadbać o pokarm i wodę. Tutaj każdy pracuje na własny rachunek - jakkolwiek ton słów bokora był cierpki, czuć w nich było, że dzicy potrafią odwzajemnić okazaną wdzięczność.

I rzeczywiście, cała Tanaroa pracowała. Kobiety mieliły w prostych, kamiennych moździerzach wysuszoną kukurydzę, drugie robiły placki z puszystej mąki, jeszcze inne dbały o zwierzęta, kopały motykami ziemię, pieliły lub gromadziły plony. Przy kociołkach stojących na małym ogniu niektóre z mieszkanek obserwowały pieniącą się w kotle, gęstą, czerwonawą, smolistą masę. Reeter - obeznany z truciznami - jeszcze zanim zaczął wspinać się za małpoludem na drzewo, rozpoznał stosowaną do strzał i dmuchawek kurarę.

Nagie dzieci biegały i bawiły się na trawiastej polanie. Na zewnętrznych krawędziach wioski dojrzeliście postacie uzbrojonych wojowników, którzy widocznie bronili osady od nagłego napadu wroga. Nigdzie nie widać było mężczyzny obrabiającego pole lub spełniającego zwykłe prace - jeśli nie stał na warcie, to pewnie polował w dżungli, może z wyjątkiem budzących lęk sylwetek zamaskowanych kapłanów, którzy co jakiś czas pojawiali się na szczycie przedwiecznej piramidy, jakby przyglądając się codziennemu życiu w Tanaroa, a może... Nowym przybyszom?

Nie musicie przejmować się odpoczynkiem. Jesteście w pełni sił. Dzicy o was wystarczająco zadbali. W świecie gry mamy tak z ósmą, dziewiątą godzinę rano. Świt jest o szóstej rano, zachód o szóstej wieczorem. Co robicie?