abishai

Nie było czasu na rozmyślania. Nie było czasu na przejmowanie się krwią, bólem, zmęczeniem. Wiedział gdzie muszą udać się. Jaskinia.
Z jękiem dźwignął się i tylko raz zerknął przez ramię na siebie i na osuwisko. Uśmiechnął się lekko. Ich rogatego wroga również ograniczały możliwości ciała, choć w znacznie mniejszym stopniu. A oni nie mieli żadnego interesu w ponownym spotkaniu się z nim. Nie było też sensu uciekać w las. Taka zabawa w kotka i myszkę mogła się skończyć tylko w jeden sposób. Poza tym Barker był już zmęczony uciekaniem na oślep.
Bear wstał powoli i z trudem, jeszcze oszołomiony po upadku, spojrzał na Ange i wskazał sprawną ręką kierunek w którym powinna być jaskinia. Czekał aż ruszy, by by podążyć za nią. Zawsze pomiędzy nią a tym przeklętym łowcą. Zawsze jej tarczą.
Musieli dotrzeć do Jaskini i… zakończyć to wszystko. W taki lub inny sposób.
Uśmiechem: “wszystko będzie dobrze”, próbował wlać choć odrobinę otuchy w serce dziewczyny. Sam bowiem czuł we wszystkich kościach że dobrze nie jest.
Może rzeczywiście nie dało się wyjść z tego przeklętego lasu o własnych siłach?!
Nie myśleć o tym. Nie myśleć o całej tej sytuacji, ani o dziwnej naturze ich przeciwnika. Małe kroczki. Proste do wykonania cele. Skupić się na tym by uniknąć paniki w oddziale. Mieli plan, więc należało go konsekwentnie krok po kroku realizować.

Angie musiała dotrzeć do Jaskini i Barker musiał dotrzeć do Jaskini, a nuż okaże się ona Katedrą Notre Dame z disnejowskiego “ Dzwonnika z Notre Dame “? Ziemią świętą która daje schronienie przed złem… czy jakoś tak. Bobby oglądał to dawno temu i słabo pamiętał.
Niemniej żywił cichą nadzieję, że zasada będzie podobna i w mrokach jaskini znajdą azyl. No i pozostało liczyć na to że plan Angelique wypali. Dużo w tym było liczenia na cud… ale to że jeszcze żyli samo w sobie było dowodem na to, że Opatrzność czuwa nad nimi. Oby.

 

__________________
I don't really care what you're going to do. I'm GM not your nanny.