Avitto

Zrobiłem to samo, co TomaszJ. Bardzo odświeżające doświadczenie, tym bardziej, że znakomitą większością tych postaci w dalszym ciągu gram. Pozwala sprawdzić, czy dobrze czujemy postać i czy realizujemy pierwotne założenia niej dotyczące.

Michał Kania (9-letni chłopiec zajarany grami fabularnymi z wybujałą wyobraźnią)

Waldemar Brök (28-letni cyrulik, syn słynnego medyka próbujący się wybić na własną rękę)
Franz Kippenberger (25-letni budowniczy, syn mistrza cechowego odbudowujący zaufanie ojca)

Olaf Feilan (opiekuńczy krasnoludzki kapłan z powołaniem)

Tosse Basler (29-letni strażnik więzienny, menda i zwyrodnialec)
Andrzej Młot (żul w wieku nieznanym, lojalny celnik preferujący rozwiązania siłowe)

Svein Dahr (30-letni porywacz zwłok, prosty człowiek z utraconą miłością w życiorysie)

Wnioski:
1. Nieświadomie dla postaci nastawionych na fizyczne rozwiązywanie problemów stosuję postawę wirtuoza. Zdziwiłem się, bo z opisem tego typu osobowości moje postaci łączy chyba wyłącznie praktyczny realizm, brak empatii oraz podejmowanie pochopnych decyzji.
2. Równie często co wirtuozów zdarza mi się tworzyć postaci wykonawców i dokładnie takie te postaci w założeniu miały być (wyłączając np. pojawiające się w trakcie gry konflikty interesów). Obie te postaci łączy także motyw surowego ojca-patrona w tym samym zawodzie.