Wyświetl Pojedyńczy Post
Stary 15-12-2016, 16:40   #8
Mira
Konto usunięte
 
Reputacja: 1 Mira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputacjęMira ma wspaniałą reputację
- No to zawijam kiecę i lecę.

Astrid podeszła do drzewa, by schować się w jego cieniu, po czym korzystając z mocy Niewidzialności przemknęła w kierunku chaty, starając się trzymać linii drzew i poruszać jak najciszej.

[MEDIA]http://temophoto.files.wordpress.com/2013/03/img_5418.jpg[/MEDIA]

Przez okno, Astrid wypatrzyła starszego mężczyznę. Wampirzyca chwilę mu się przyglądała, po czym zaczęła się rozglądać za tym drugim, który powinien być w chacie. Jednak nikogo więcej nie wypatrzyła. Rozejrzała się więc za Vikingiem, ciekawa co planuje.

Kiedy Astrid wypatrzyła Gangrela, zobaczyła iż obok niego stoi… niedźwiedź! nie jakiś specjalnie duży przedstawiciel swojego gatunku… ale jednak niedźwiedź!

- Widziałaś drugiego? - wyszeptał mężczyzna.
Pokręciła przecząco głową, pokazując jeden palec.
- Zajmiesz się nim? poszukam drugiego.

Tego nie trzeba było dwa razy mówić Malkaviance. Nim jeszcze usłyszała głos Aghaty w głowie, wpadła z nadludzką prędkością do pomieszczenia przez okno i rzuciła się z wyciągniętymi kłami do szyi starego…

~ Scheiße! - wrzasnęła w głowie Astrid Aghata, kiedy to głowa tej pierwszej uderzyła z impetem o nieheblowane deski chatkowej ściany.

Wampirzyca nie pamiętała, żeby coś ostatnio nią tak wstrząsnęło… tudzież rzuciło. Z dworu dobiegał przeraźliwy wrzask Anny, ale to nie wydawało się teraz istotne dla Astrid.

~ Jest źle! - ani dla Aghaty. Po dziadku zostały tylko strzępy ubrań, co nie oznaczało jednak, że Malkavianka była sama i nie chodziło tym razem o jej matkę…

[MEDIA]http://s-media-cache-ak0.pinimg.com/originals/4d/dc/6a/4ddc6af5d6faeb058eb860d718cb6a77.jpg[/MEDIA]

Gdyby nie nadnaturalna szybkość, z Malkavianki pewnie zostałoby tyle, ile z odzieży Lupina. Wiedziała o tym i zamierzała to wykorzystać. Rzuciła się w kierunku drugiego okna, by wyważyć je i znaleźć się na dworze. Kto dobrowolnie zamykałby się z dzikim zwierzęciem w klatce?

Astrid, gdy tylko stanęła na nogach, wycelowała pistoletem w otwór z którego wyskoczyła, spodziewając się tam zaraz ujrzeć łeb bestii.
Astrid była szybka, nawet jak na wampira. Tym razem równie szybka co towarzysząca jej bestia. Łapsko lupina klapnęło pazurami o pośladki uciekającej kainitki, zrywając z nich materiał oraz tnąc pasek spodni jak papier. Ale...udało się czmychnąć! Kiedy kobieta, jak ten gołodupiec wylądowała stopami na leśnym runie i odwróciła uzbrojone w pistolet ramie, zamiast celować… po prostu wsadziła broń w rozwartą paszczę. Kiedy wystrzeliła, paszcza potwora zacisnęła się. W szczękach lupina zniknął nie tylko pistolet, ale i dłoń wampirzycy.

~ Ale to będzie… - głosy w głowie ucichły gdy Astrid wydała z siebie dźwięk naszpikowanego terrorem bólu, w czasie gdy kły wilkołaka oddzieliły jej dłoń od przedramienia… permanentnie.

Wampirzyca odruchowo złapała się za urwaną kończynę, lecz jej wzrok wciąż był utkwiony w przeciwniku.

- A żebyś spłonął... - warknęła, nawiedzając duszę wilkołaka wizjami szaleństwa, po czym zniknęła, rozpływając się w powietrzu.

Astrid słyszała co prawda jak lupin bulgocze i krztusi się krwią ale nie zamierzała odwracać się i sprawdzać jak mu idzie stawanie na nogi, czy łapy. Wampirzyca biegła przez chaszcze niczym łania, gdzieś kątem oka widziała dwa ciemne kształty tarzające się po lesie, łamiąc gałęzie i pomniejsze drzewka. Usłyszała nawet serię z karabinu, nie wiedziała kto strzelał, choć pamiętała iż takowy znajdował się w bagażniku. Schowana za drzewem Astrid lizała swoje rany. Aghata wstrzymała się od komentarzy, jakby rozumiała, że każda chwila nieuwagi może kosztować jej córkę życie.

Choć chciało jej się płakać, starała się nie poddawać rozpaczy. Teraz nie było czasu na mazanie. W każdym momencie mogła znów być zmuszona, by walczyć o życie. Astrid owinęła kikut ramienia resztkami płaszcza, starając się nań nie patrzeć.

“Odrośnie. Jesteś jak jaszczurka. Na pewno odrośnie.” - powtarzała w myślach.

Seria z karabinu otworzyła umysł Malkavianki na wydarzenia zewnętrzne. Cokolwiek udało jej się zrobić Lupinowi, bestia wciąż żyła i mogła zaatakować Vikinga. Astrid wierzyła, że Gangrel jest w stanie poradzić sobie z jednym potworem, ale z dwoma? Musiała mu pomóc.

Powoli, uniosła się na drżących nogach i przymknęła oczy, by wtopić się w cień drzewa. Teraz, będąc znów niewidoczną dla tych, którzy jej nie szukali, zaczęła przekradać się w kierunku, gdzie ostatnio widziała kotłujące, włochate bestie.

Woń krwi prowadziła wampirzycę, Astrid używała wszelkich znanych sobie sztuczek by pozostać niezauważoną. Wśród połamanych, okrwawionych gałęzi, Maklavianka odnalazła dogorywającą, nagą staruszkę. Babcia jeszcze oddychała, ale było tylko kwestią czasu aż się wykrwawi na śmierć. Jej ciało było poorane ostrzem oraz dziurami po kulach. Kilkanaście kroków dalej leżała Duszewska. Ghulica nie ruszała się, jej noga oraz ręka były wykręcone w nienaturalnej pozie, na którą na pewno nie pozwalały by stawy. Annie dosłownie brakowało kawałka szyi, w jej dłonie leżał wciąż ciepły AK-47. Z oddali dolatywały powarkiwania, i nieludzkie wycie, oraz trzaski drewna.
Kainitka zmęłła w ustach przekleństwo. Sięgnęła po drugi pistolet i wystrzeliła kilka razy w głowę staruszki - dopóki ta nie przestanie oddychać. Potem znów skryła się w cieniu.

~ Smaczna! smaczna, pożywna i zdrowa! dobra na porost włosów i mocne paznokcie! - namawiała Aghata. Głowa babci podskoczyła kilka razy zanim całkiem ją rozerwało.

Gdzieś niedaleko jakieś bestie wciąż zajęte były same sobą.
Astrid przygryzła wargę. Krew wilkołaka... Książę wyśle ją z torbami. Tym razem już na pewno. A jednak pokusa była ogromna. No i... potrzebowała tego, by pomóc Vikingowi.

Z poczuciem, że robi coś bardzo niegrzecznego, malkavianka przypadła do szyi starej kobiety. Gdy tylko poczuła pierwsza kroplę vitaę na języku, przestała się hamować. Piła łapczywie, wgryzając się w kark lupinki... aż niemal oderwała jej głowę.

Krew zmiennokształtnej była tak sycąca i bogata w życie, że każdemu innemu znanemu Astrid kainicie, trudno by było wyobrazić sobie coś lepszego. Ale Maklavianka mogłaby… na przykład słodycz w ustach zaraz przed tym gdy Aghata rozsypała jej się w rękach.

~ Och skarbie, to naprawdę słodkie że wciąż o mnie myślisz - Aghata rzuciła szybko, była zbyt pochłonięta mlaskaniem.

- Trudno przestać... - przyznała Astrid.

Mimo iż w babci mogło zostać jeszcze kilka cennych kropel, wampirzyca oderwała się i z nową werwą, ruszyła pod osłoną cienia w kierunku, gdzie wciąż słyszała powarkiwania.

Drogę było łatwo odnaleźć nie tylko z uwagi na dźwięki, ale i szlak połamanych drzewek i gałęzi, brzegi których w wielu miejscach zroszone były krwią. W końcu Astrid ukazał się pień powalonej sosny, na której połamanych konarach wbity był całkowicie pochłonięty przez bestię Viking. W zasadzie w pierwszej chwili, Wampirzycy trudno było wypatrzyć twarzy gangrela, spod gęstego futra na jego twarzy, czy raczej pysku. Viking powstrzymywał na wyciągniętych ramionach głowę olbrzymiego lupina, który starał się zatopić kły w gardle kainity. Gangrel go powstrzymywał… jeszcze. Zmiennokształtny był cały mokry od krwi, jego brzuch oraz ramiona w zasadzie pozbawione były skóry. Astrid słyszała trzask kości, zapewne wampirzych.

Malkavianka zatrzymała się i wycelowała trzymany w lewej ręce pistolet. Wiedziała, że to jej jedyna szansa, by posłużyć się tą bronią. Wycelowała więc z uwagą w tył głowy wilkołaka... a potem wpakowała weń resztę magazynku, który jej pozostał.

Przynajmniej jedna kula trafiła w Vikinga, ale kilka zatopiło się w karku lupina, wystarczająco by jego mięśnie zwiotczały, choć na moment pozwalając konającemu pod nim wampirowi uzyskać przewagę siły której tak bardzo potrzebował to przeżycia. Gangrel przyciągnął do siebie wilkołaka i wgryzł się w jego szyję, pił dziko w czasie gdy kule z broni Astrid dziurawiły plecy zmiennokształtnego.

klik!

Ten odgłos uświadomił jej, że wpakowała cały magazynek w wilkołaka. Stała samotna w śniegu, kaleka, patrząc jak Viking dokańcza dzieła. Nie zbliżała się jednak do wampira, obawiając się, że wciąż może być pod wpływem bestii. Zamiast tego zawróciła do ghulicy. Choć niewiele na to wskazywało, musiała sprawdzić, czy aby w jej ciele nie uchował się jakiś promyk życia, który można by podsycić.

Nabity na świerkowe konary szalejący Gangrel jeszcze długo spijał ciało lupina. Jeśli w Duszewskiej zostało jeszcze jakieś życie, nie dało się go teraz dostrzec, cera kobiety była blada a skóra zimna. Anna leżała z zastygłym na twarzy wyrazem przerażenia.

~ Pasuje jej, pewnie tak właśnie by wyglądała, gdyby zobaczyła kiedyś dobrego kutasa. - skomentowała wyraźnie zadowolona z obrotu spraw Aghata po czym dodała ~ Oczywiście już nic dla niej nie możesz zrobić, wracamy do Oslo?

Astrid zacisnęła dłoń w pięść - gdyby miała obie, zrobiłaby to pewnie z obydwoma. Miała poczucie, że przegrała. Nie tak powinna skończyć się ich “zasadzka”. Nie tak powinna przebiegać ich wyprawa... a jednak, nie było do kogo zgłaszać pretensji, poza sobą.

Malkavianka spojrzała na siebie - obraz nędzy i rozpaczy. Cokolwiek zrobią z Vikingiem, nie mogła tak pokazać się ludziom. Wypadało też przyczaić się gdzieś do następnej nocy. Zdjęła płaszcz z Anny - poplamiony jucha, ale będący w jednym kawałku, wzięła też jej kuferek. Później przejrzy rzeczy ghulicy - może dzięki swojej mocy dowie się czegoś więcej o rytuale. Następnie podeszła do ciała - czy raczej tego, co zostało ze staruszki. Obejrzała je, szukając jakichś tatuaży lub zawieszek - czegoś, co mogło opowiedzieć jej historię wroga.

Oględziny ciała zmiennokształtnej nic nie wniosły. Ciężkie stąpanie po liściach i śniegu zwiastowało nadejście Vikinga. Gangrel wyglądał źle. Kulał na obie nogi, przygarbiony, połamany. Szramy i wygryzienia po pazurach i kłach lupina nie chciały się łatwo zagoić.

- Świt niedługo, musimy się ukryć, chodź… - Wampir ruszył w leśną gęstwinę.

Podniosła na niego spojrzenie, a potem wstała i ruszyła posłusznie za Gangrelem. Dzicz - nawet jeśli całkiem obca - była jego domeną.

- Cieszę się, że żyjesz. - szepnęła, gdy szli obok siebie poranieni i śmiertelnie zmęczeni.

Viking nie odpowiedział, chyba nie miał siły. Po kilkunastu minutach kainici stanęli przed okazałym dębem. Roślina musiała tu stać od przynajmniej pół tysiąca lat. Viking powoli zaczął wdrapywać się na drzewo po rozłożystych konarach. Astrid dostrzegła iż jakieś cztery metry nad ziemią znajduje się szeroka na jakieś czterdzieści centymetrów dziupla. Viking schował w niej głowę, a kiedy się wychylił ze środka wybiegło z piskiem sześć małych i jeden większy, włochaty zwierz. Gangrel sam wpakował się wtedy do dziupli, co zważywszy na jego rozmiary nie obyło się bez otarć i przekleństw.

- Idziesz? - z wnętrza doleciał przygłuszony głos wampira.
Astrid zastanawiała się przez chwilę, czy Gangrel robi jej to specjalnie, jednak w jego stanie mógł faktycznie nie zauważyć lub nie pomyśleć o jej okaleczeniu.

- Z jedną ręką sama się nie wespnę. - burknęła, zawstydzona własną nieporadnością.

“Drzewo” wymruczało coś w niezadowoleniu. Po chwili Gangrel wychylił się, w zasadzie zawisł od pasa w dół, tak, że jego ramiona sięgały teraz głowy Astrid.

- Daj łapy.

Fuknęła w odpowiedzi, wyciągając zdrową rękę, by schwycić Gangrela.
Viking nie miał zamiaru się teraz pieścić, gdy brakowało mu zaczepienia po prostu ciągnął Astrid do góry za włosy.

Po chwili ślizgania się po korze i wspólnych przekleństw, znalazła się obok wampira w dziupli.

Viking wciągnął ich tak, że spoczywali głowami w dół, Gangrel zerwał z Astrid płaszcz i zatkał nim wylot dziupli. Jeśli miałoby tu nawet dolecieć jakieś słońce, to co najwyżej promienie mogłyby paść na podeszwy ich butów. Było ciasno i wampiry przylegały równo ciało do ciała. Tak nastał świt i sen.


***

Astrid śniła, wiedziała, że to musiał być sen. Była w swoim domu, prawdziwym domu, w Niemczech, wszystko było takie jak zapamiętała, bądź wyobrażała sobie. Szła korytarzem w stronę pokoju rodziców, z którego dochodziły jednoznaczne odgłosy. W progu był ktoś jeszcze.

- Szybciej szybciej ale dokładnie, no z życiem z życiem! - Aghata z założonymi rękoma dopingowała nagiego mężczyznę leżącego na równie nagiej kobiecie. Astrid natychmiast rozpoznała w parze swoich rodziców. Aghata obejrzała się za siebie na Astrid, jej widok wcale jej nie zdziwił.

- Zajęło ci trochę czasu córeczko żeby znaleźć to miejsce.

Malkavianka wycofała się na korytarz, zawstydzona. Nikt nie chciał widzieć swoich rodziców w takim momencie. Nawet wampiry.

- Co to ma być?
- spytała opryskliwym tonem.
- Moje wierne ghule pracują w pocie czoła nad projektem Astrid oczywiście. - odparła Aghata nie odwracając głowy.
- Marta jest medium, dzięki niej będziesz dostrojona do świata zmarłych już za życia. Dzięki niej możesz ich zobaczyć kiedy tylko chcesz.
- I po co mi to? Oni nie żyją.
- warknęła Malkavianka - Mam dość życia przeszłością i rozdrapywania ran. Oni umarli. Ivan umarł. Ty umarłaś. Nawet cholerna Anna nie żyje!
- Dokładnie!
- uradowana Aghata aż klasnęła w dłonie. - ale przecież możesz ich zobaczyć, kiedy tylko chcesz. z czasem, nauczyłaś się nawet z nimi rozmawiać przecież wiesz, zaraz… - Aghata spojrzała z ciekawością na Astrid - wiesz prawda? to się włącza i wyłącza nie?
- W sensie, że mogę rozmawiać z martwymi... kiedy zechcę? A kiedy nie będę chciała to... się odwalicie?
- zamrugała oczami.
Aghata popatrzyła na nią zdziwiona.
- Powinnaś to umieć jeszcze za życia, Marta miała cię nauczyć - Aghata wyglądała na zakłopotaną. - kiedy już potrafisz zobaczyć zjawy, możesz rozwijać swój kontakt ze zmarłymi widzisz, możesz poznawać ich wiedzę, uczyć się.
- Pewnie by mnie nauczyła, gdyby nie umarła
. - westchnęła Astrid, czując jak jej pokłady agresji się wyczerpują. Nagle coś sobie uświadomiła. - Czyli będę mogła porozumieć się z ghulicą, jeśli tylko zechcę?
Aghata znów przyglądała się wnikliwie kopulacji, na Astrid nawet nie spojrzała.
- Z czasem, oczywiście. Pewnie mogłabyś nawet teraz ale… co nagle to po diable…
- Dobrze! Więc... nie chcę już tu być! -
warknęła z nową siłą wampirzyca. Te dźwięki, ci ludzie, Aghata... to wszystko budziło w niej niechęć.
- Papa! - wrzasnęła dziko Aghata i Astrid obudziła się w zimnych ramionach Vikinga.
 
__________________
Konto zawieszone.
Mira jest offline