- No tak, jak raz była okazja wykazać się męstwem to uciekli... Nie było warto miecza wyciągać... za żadnym razem nie było okazji go użyć. - cicho mówi do siebie wyraźnie niezadowolony z obrotu spraw szlachcic. - Gdybyśmy choć liczniejszego wroga zmylili tym taktycznym manewrem, byłoby czym się pochwalić, a tak...

Lothar podchodzi do trafionego mutanta. Korzystając z tego, że szok po trafieniu zabił go, a przynajmniej pozbawił przytomności zabiera jego leżącą obok włócznię, łapiąc ją przez szmatkę do czyszczenia broni. Później, używając tejże włóczni przebija z bezpiecznej odległości gardło (~Sigmar wie, gdzie też on ma serce... )napastnika. Wolał więc nie ryzykować. Nie chciał, by okazało się, że stwór jednak przeżył. Po tym co widział dziś zaczynał wierzyć, że w opowieściach o mutantach jest ziarno prawdy.

Podnosi także kuszę, kiedy Wolfgang skończy już swoje czary-mary, jakiekolwiek by one nie były - sądząc po efektach, musiał być wybitnym czarodziejem, można było mu z pewnością zaufać w tych kwestiach.

Później podszedł do przewróconego powozu. Widząc, że jego koledzy zajęli się oglądaniem ciał stanął na straży. Obserwował okolicę na wypadek powrotu mutantów.
Z wewnętrznym rozbawieniem obserwował też towarzyszy obchodzących łukiem kuszę i niemalże starających się nawet na nią nie patrzeć jako na rzecz ewentualnie skażoną Chaosem, jednocześnie nie mając oporu przed obmacywaniem martwych ludzi, których mutanci wcześniej zabili i sądząc po jednym z ciał - nawet zaczęli zjadać; i na których zapewne są ślady krwi mutantów.