Witka!
Bywa to istotny problem dla MG. Czasem na grupach, czy nawet pojedynczych postaciach opierają się całe scenariusze. Jak ktoś taki postanowi sobie umrzeć, to robi się kicha i potrzeba gimnastyki, albo zakończenie przygody. Z tego też powodu, pewnie jako niejedyny, spotykałem się z naginaniem zasad tu czy tam. W końcu od tego są, czyż nie? Czy nie taki jest cel tajnych rzutów i tych dziwnych Ekranów Misia Gry (których osobiście nigdy nie widziałem w użyciu)?
Takie naginanie nigdy mi nie przeszkadzało, byle by MG robił to tak żeby zbytnio nie rzucało się w oczy. Chyba najbardziej to przeszkadza graczowi który jest świadomy że MG się nad nim lituje. Przynajmniej tak by było ze mną.
Natomiast co jeśli się z postacią zżył, a tej się padło? Ja bym powiedział: Trudno i poklepał po ramieniu.
Będzie miał co wspominać, myśląc nad następnym bohaterem.
Z drugiej strony jeśli gra się w "sandboxa" to nie widzę powodu dla takich zabiegów.
Co do zniechęcania się, to nie jestem taki pewien. Można to tez uznać za trening wytrwałości! Doskonale pamiętam moje trudne początki. Zabawę w erpegi zaczynałem z doświadczoną grupą grając w Wampira. Śmiertelność moich postaci dochodziła do 200% na sesję. Jak już okrzepłem to zmniejszyli mi przydział do jednego bohatera na spotkanie.
Przynajmniej nauczyłem się sprawnie wypełniać KP.
Zamiast zniechęcić się, starałem się grać tak żeby nie padać jak mucha jesienią i chyba jakoś tak mi zostało. Choć możliwe że po części z tego powodu nie przepadam za Maskaradą czy Mrocznymi Wiekami. Choć z tej dwójki wolę MW.