Wielkie ma ze strachu oczy
zając co pod krzakiem siedzi
„po com ze swej drogi zboczył?!” -
myśli, głowi się i biedzi.

„Co tu zrobić? Nie, nie wzdychać!” -
trzęsie się ze strachu cały
„oj, jak bardzo chce się kichać…”
„cały jestem obolały…”

Chciałby uciec stąd daleko,
niech go nogi gdzie chcą niosą,
znaleźć wreszcie się nad rzeką,
cieszyć się poranną rosą…

Ale z rzeką coś się dzieje
tutaj bobry wciąż się kłócą
zając nadal ma nadzieję,
że skąd przyszły zaraz wrócą.

Coś o pojedynku prawią –
cóż takiego? – zając nie wie
może kłótnią tą się bawią?
Stoją właśnie tuż przy drzewie.

Chciał skorzystać z zamieszania
nasz bohater przestraszony
do ucieczki strach pogania
zerka tylko – z której strony?...

Tam są ludzie, tam stodoła,
a tam bobry pod jabłonią
„mamo, mamo” – cicho woła –
„proszę niech mnie nie dogonią…”

Zaraz hycnie w stronę lasu;
zerknął jeszcze – „co to będzie?!”
potem już nie tracąc czasu
co sił w małych łapkach pędzi.