Randal, jak na razie przynajmniej, nie narzekał. Droga nie była trudna, kupcy nie byli upierdliwi i nie traktowali swoich pracowników jak niewolników, a kompani okazali się 'zjadliwi'. Na dodatek Liadon też był półelfem, co stanowiło dodatkowy plusik całej wyprawy.
* * *
Wioska oznaczała zazwyczaj dach nad głową, jedzenie, którego nie trzeba było własnoręcznie szykować, brak konieczności stania na warcie... Do tych plusów dochodziły również i minusy - na przykład trzeba było płacić za te luksusy...
W tym wypadku jednak wikt i dach nad głową opłacane były z kieszeni pracodawców, co pozwalało na czerpanie większej przyjemności z tej odrobiny luksusu.
Z drugiej strony nigdy nie było wiadomo, co gospodarz wsadza do gara i jaki poziom kucharzenia reprezentuje szef kuchni. No ale takie ryzyko też było wpisane było w zawód strażnika karawany.
* * *
Dlaczego nazwa karczmy wypisana była krasnoludzkimi runami? Tego Randal nie wiedział i (nie da się ukryć) nie interesowało go to w najmniejszym nawet stopniu. Ważniejsze było to, czy w środku jest ciepło i jak wygląda jadłospis.
Przyjemności płynące z dachu nad głową, potrawki z sarniny i, ewentualnie, kąpieli w łaźni, zepsuły nieco wieści o upolowanym goblinie. Gobliny, jak kłopoty, nigdy nie chodziły same. Tam, gdzie był jeden, tam było im więcej. Zwykle cała horda takowych. Ale bez względu na to, co mówił Ivor, to Kargar miał rację. Nie byli od tego, by polować na gobliny - wprost przeciwnie, ze wszystkich sił powinni unikać zielonego paskudztwa.
- Będziemy musieli uważać bardziej niż zwykle - powiedział. - Ale nawet jeśli część nocy spędzimy na czuwaniu - dodał ciszej - i będziemy musieli wcześniej wstać, to ja mam zamiar wieczorem skorzystać z tych gorących źródeł, które zachwalał karczmarz.