10 września, godz. 4:30

Dziesiątego września noc była zimna. Od wieczora strumieniami padał deszcz, który skutecznie odstraszył wszelkich imprezowiczów. W kałużch odbijały się neony nocnych klubów, mieszanina barw rozświetlała ulicę próbując opowiedzieć jakąś niezrozumiałą człowiekowi historię. Kształtna blondynka w czerwonej sukience powolnym ruchem obnażała zgrabne plecy. Gdy ubranie miało kusząco ssunąć się z niewiasty przez kałuże przejechał samochód, który zaburzył cały obraz. Na perłowym lakierze pędzącego pojazdu fioletowe, niebieskie i zielone światła wyglądały olśniewająco, a jedynie krew na błotniku maszyny psuła odbiór całego spektaklu. Dźwięk silnika maszyny zakłócał ciszę nocy.

10 września, godz. 5:00

Żółta sukienka, w którą ubrana była kobieta, kontrastowała z szarością zaułka. Było coś drażniącego w tym kolorze. Należał on jakby do innego świata, innego niż ten pełen przemocy, braku nadziei oraz prymitywnie instalowanych, za niemożliwe do spłacenia kredyty, wszczepów, z których kable zwisają niczym liany z drzew w dżungli. Mokra sukienka pozwoliła ukazać kształtne piersi. Czarna cera pięknej kobiety potęgowała nienaturalność koloru. Afroamerykanka miała strzaskaną czaszkę, której wnętrze znajdowało się rozrzucone po zabarwionych na karmazynowo przez krew kałużach. Błysk białych fleszy aparatów policyjnych techników oślepiał patrzących na miejsce zbrodni detektywów wydziału zabójstw. Ich przemoczone ubrania kleiły się do przemarzniętych ciał.