Rita pożegnała się z Wiktorem i Armandem, po czym wsiadła do zamówionej taksówki, zostawiając obu mężczyzn samym sobie. Temu pierwszemu obiecała telefon następnego dnia, temu drugiemu posłała jedynie blady uśmiech.
Nie była pewna czy to przez żmudne poszukiwania w dusznym i zakurzonym pomieszczeniu, czy może przez towarzystwo młodego poety o jasnych włosach i niebieskich oczach oraz wiążące się z tym słowa pewnej tajemniczej kobiety, które wciąż rozbrzmiewały echem w jej głowie, ale ból głowy wcale się nie zmniejszał.

Siedząc na tylnej kanapie taksówki, rozsupłała szal i rozpięła kilka guzików gustownego płaszcza skrojonego na miarę. Zrobiło jej się okropnie gorąco. Westchnęła ciężko, próbując przez chwilę wachlować się dłonią. Poproszenie taksówkarza o otwarcie okna pomogło na nagłą duszność, ale w głowie wciąż czuła promieniujący ból.
Panna Carter zaczęła przyglądać się mijanym budynkom. Był już późny wieczór. Jej poszukiwania nie przyniosły żadnego skutku. Przez moment nawet zastanawiała się jak szło pozostałym. Co z hrabią? Czy George bezpiecznie dotarł do Londynu? Czy udało się Pauline dowiedzieć czegoś nowego? Czy Franz i Eleonor trafili na ślady rezydencji Fenalika? I kiedy pomyślała o swojej przyjaciółce, znów poczuła dziwną niechęć. Powoli przestawała jej ufać. Może coś ukrywała? Czuła, że coś przed nią zataiła - ale może popadała po prostu w paranoję. Niemniej, rozmyślając o Eleonor, Rita nagle jakby ocknęła się z głębokiego snu.

- Przepraszam, ale chciałabym jednak zmienić adres - zwróciła się do taksówkarza i podała adres siedziby Hermetycznego Zakonu.
Zamierzała odnaleźć Moirę i porozmawiać sobie z nią na temat słów, które do tej pory ją nękały.