Każda drzemka ma swój koniec,
Święta prawda, słów nie staje,
Bo uciska głowę wieniec.
Zwłaszcza rano łeb nadaje.

Trza wyjść kiedyś przed obórkę,
Tam ciekawie się sprawuje.
Wół dzierży pustą butelkę
Do niej wiersze deklamuje:

-Olimpijska muzo bystra!
Przyjaciółko moja miła!
Boska ambrozyjo czysta,
Czemuś mnie pozostawiła?

-Co się gapisz głupia owco?
Wczorajszej zabawy skutki
Wypiliśmy wszystko. Ot co!
Nie ma mociumpani wódki!

Jeszcze zmartwień na dzień dobry:
Coś nie zgadza się w zagrodzie.
Przytulone chrapią bobry,
A za nimi pola w wodzie.

A zajączek uwięziony,
Przerwał lamentować nagle.
Stanął. Słucha przestraszony.
W krzakach siedzi jakieś diablę.

Co za zwierz, to było jasnym.
Ruda kita z tyłu zwisa,
Cztery łapy, łeb spiczasty.
Licho przywiało tu lisa.