Krasnoludka była jedną z tych co to nie marudzą na przydzielone zadanie. Najważniejsze było to, że nie siedziało się bezczynnie na stołku i nie wgapiało w ścianę czy sufit. Hlin zawsze nosiło jeśli długo nie miała zajęcia i zwykle źle się to kończyło dla otoczenia.
Krasnoludkę można było zawsze spotkać w towarzystwie jej brata. A podobieństwo było wyraźne, jak to u bliźniąt. Ci który mieli już okazję z nimi współpracować mogli zauważyć, że ta para potrafiła porozumiewać się bez słów, jakby czytali sobie w myślach. Z charakteru jednak nie byli identyczni. Hlin mimo wszystko, jak to kobieta, więcej czasu traciła na myślenie, częściej też przejmowała inicjatywę w podejmowaniu decyzji.
Krasnoludka sama się wyrwała do przewodzenia grupie na trakcie. Miała przy sobie miecz i ubrana była w dobrze zadbaną kolczugę, która wyglądała jakby niedawno została odebrana od płatnerza. Na plecy miała narzucony wypakowany plecak.
Rozmowność Tarji przyjęła w pierwszej chwili z zaskoczeniem, może nawet przez chwilę myśląc o co jej tak naprawdę chodzi. Ale nie minęło wiele czasu gdy uśmiechnęła się lekko.
-
My z Henkiem to po prostu lubimy się napierdalać - odparła puszczając oczko do kapłanki i dalszą drogę, czy tego sobie pozostali towarzysze życzyli czy nie, ta trójka gadała jak najęta.
***
Jako ostatnia dostrzegła zagrożenie, a to dlatego, że akurat patrzyła w tył, bo chciała skomentować opowieść jaką zaczęła snuć Tarya.
-
A to syny bezimiennej kozy! - warknęła Hlin widząc paskudne mordy hobgoblinów. Krasnoludka podzielała nastawienie brata co do tych parszywców i bez zwłoki sięgnęła po swą broń. Duży, dwuręczny miecz trzymała pewnie, obejmując jego rękojeść dłońmi.
Tak jak się spodziewała, Henk wyrwał do przodu, a ona nie mogła pozwolić by cała zabawa mi przypadła.
- Jestem tuż za tobą bracie! - krzyknęła, nie mogąc doczekać się rozwałki.