Szafka kuchenna okazała się... pusta. Wszystkie sprzęty, które w niej były wygarnięto na zewnątrz. Po chwili dedukowania Lothar doszedł do wniosku, że skoro odgłos nie dochodził z komody, to musiał pochodzić spod niej. I nie pomylił się. Szafka stała bezpośrednio na klapie do piwnicy. Wszystko wskazywało na to, że ktoś niedawno przestawił ją w nowe miejsce, aby zakryła właz.

Po usunięciu szafki i otwarciu klapy, w podłodze ukazała się dziura i schody wiodące w ciemność. Na dole coś się poruszyło i z zadziwiającą prędkością zniknęło gdzieś w głębi piwnicy. Zejście okazało się nad wyraz strome, a do tego schody były wilgotne i śliskie. Idący na przedzie Lothar w ostatniej chwili uniknął ześlizgnięcia się po pokruszonym schodzie i utrzymał równowagę tylko dzięki zaparciu się oboma rękoma w wąskim przejściu.

Szybko okazało się, kto był sprawcą hałasu. W kupie szmat rzuconej w kąt piwnicy ukrywała się trzęsąca się ze strachu, zapłakana dziewczynka. Jej rozwarte z przerażenia oczy, całe we łzach wpatrywały się po kolei w każdego z mężczyzn, którzy zeszli do piwnicy, a usta układały w szloch zmieszany ze słowami szeptanej modlitwy.