Albrecht sprawiał wrażenie gotowego, żeby zgodzić się na ofertę nieznajomej. Mniej miłe były mu wyłapane kątem ucha mniej entuzjastyczne komentarze towarzyszy.
- Straży miejskiej - rzekł szybko - też nigdy zbytnio nie ufaliśmy. Ha! Nawet wyszynku się bajacie, jakbyście nie w sześciu byli. I pod mieczem. -

Pociągnął mało taktownie nosem.
- Chodźcie, chodźcie - ponaglił, zacierając dłonie. - Duje na szlaku jak w Kislevie. Wiktor, słyszę, rozsądny jak zwykle. Potem więc razem „Głowę” odwiedzimy.