- Pójdę z Tobą - odparł Nilsowi Gereke. Karsten dość szybko zdał mu się dość bliski zamiłowaniami. Jak i cyrulik doceniał otaczające go piękno przyrody. Wpływała ona na niego, tak samo jak i na Gereke. Ożywiała, dodawała sił, jak i również wpływała na spokój wewnętrzny. Obije bez niej nie wyobrażali sobie życia. Gdy był w samotności często wznosił modły do Taala i Rhyi o pomyślność i wdzięczność za dobra od nich.

Jutzen był 30 letnim mężczyzną średniego wzrostu. Zwykle ubierał się w ciemne ubrania, obecnie posiadał czarny płaszcz z kapturem. Było łatwo po nim znać, że lubuje się w przebywaniu wśród natury. Miał w sobie to coś, co sprawiało, że zwierzęta lgnęły do niego. Może po prostu dobre serce dla nich, wrażliwość na ich krzywdę. Tyle w dzisiejszych czasach wystarczało. Ogólnie był osobą wrażliwą na czyjąś krzywdę, co sprawiało że potrafił się wstawić za kimś, kogo nawet nie znał. Zachowywał jednak zawsze w tym rozwagę.

Jeszcze nie tak dawno towarzyszył my czworonogi towarzysz, Muciek. Jedno ze zwierząt, które kiedyś uratował przed znęcającymi się nad nim ludźmi. Był to chory pies, bez sierści, z plamami. Gereke zajmował się nim z troską, a jego troska została odwzajemniona lojalnością psa. Bardzo się zżyli ze sobą. Niestety choroba zwierzaka zmogła i Grunburgu musiał go pochować.

Teraz był ponownie na szlaku. I po zbadaniu terenów z Nilsem miał zamiar, tak jak i resztą, spędzić noc w stajni, pilnując swojego wierzchowca. Na pewno nie chciałby być tu sam i u swojego wierzchowca też czuł tą wszechogarniającą niepewność. Czuł się dziwnie, nie był pewien dlaczego, ale to miejsce tylko to potęgowało. Czegoś tu, oczywiście poza brakiem osadników, brakowało. Coś tu, oczywiście poza brakiem osadników, nie pasowało…