| Dyliżansem trzęsło niemiłosiernie, a landara pędziła tak szybko, jakby chciała nadrobić opóźnienie kilkunastu dni... Detlef wnet zaczął się zastanawiać, czy prędzej trafią do Nuln, czy też może zajadą wprost do Ogrodów Morra.
Na dodatek w tak barwnej kompanii, że warta ona była osobnej opowieści, będącej dziełem wytrawnego barda.
Z drugiej strony musiał przyznać, że podróż dyliżansem była znacznie szybsza, niż per pedes, jakim to określeniem jego wielce wykształcony kuzyn określał przemieszczanie się na piechotę.
Długo się podróżą nie nacieszył, chociaż zwać jazdę radością byłoby tylko i wyłączne przesadą. Lepsza jednak była jazda niż to, co się stało, gdy dyliżans się zatrzymał, wcześniej nie zwalniając.
Na Detlefa zwaliła się znaczna część współpasażerów, oraz znaczna część podręcznego bagażu... i zdecydowanie nie była to dla niego przyjemność, chociaż postanowił podziękować bogom, że podróż nie zakończyła się jeszcze gorzej.
Trzymaj złoto blisko siebie, a broń jeszcze bliżej. Tak mawiał dziadek Detlefa, a rodzinne, na ucho powtarzane plotki głosiły, iż dzięki przestrzeganiu tejże zasady (nawet w łóżku) szanowny staruszek dożył swoich lat.
Detlef, przynajmniej jeśli chodzi o wspomnianą zasadę, szedł w ślady swego przodka. Z tego też powodu nie tylko szpadę, ale i kuszę miał pod ręką. Tak jakoś nie wierzył, że kłopoty już się skończyły, więc miast iść w ślady Franca i wyjść przez rozwaloną ścianę spróbował otworzyć lewe drzwi dyliżansu.
Stawiły opór i nie do końca się otworzyły, ale jakoś dało się przecisnąć.
Pierwszy poszedł plecak Detlefa, potem on sam, z kuszą w dłoni. Nieszczęścia chodzą parami, a on wolał być gotów na kolejne. |