| Felix popatrzył zdziwiony, widać był przyzwyczajony, że wszyscy go znają. Podał rękę a uścisk miał mocny.
-Jestem Felix, pracuje jako ochroniarz burmistrza. Ty jesteś tym skrybą świątynnym?
W karczmie panował gwar. Nagle drzwi się otworzyły i do środka wszedł dwójka obcych. Pierwszy był niskim łysym krasnoludem. Na jego ciele była masa blizn i tatuażów, z ubrania nosił tylko spodnie, jego jedyną bronią był wielki topór dwuręczny. Drugi był człowiekiem, miał kolczugę i kolcze nogawice spod których było widać watowane nogawice i przeszywanice. Nosił łebke, spod której wystawał waciak, miał młodą dwudziestoletnią twarz. Przy prawym boku miał przypięty kord i kołczan z bełtami, a przy lewym małą kuszę, taką jak do polowań. Obaj nieznajomi wśród ciszy jaka zapadła, podeszli do kontuaru. Krasnolud odezwał się zachrypniętym głosem.
-Karczmarzu wódki i jadła.
Człowiek odezwał się po tym jak się upewnił, że krasnolud skończył, miał spokojny głos.
-I piwa.
__________________
[...]póki pokrętna nowomowa
zakalcem w ustach nie wyrośnie,
dopóki prawdę nazywamy, nieustępliwie ćwicząc wargi,
w mowie Miłosza, w mowie Skargi - przetrwamy [...] |