Gospoda jakich wiele, jadło i picie jakich wiele, nic prócz tego, że karczma ta była niby ostatnim przyjaznym miejscem na tych rubieżach Imperium. Do Karak Hirn mieli jeszcze trochę drogi, sakiewka robiła się coraz bardziej pusta, warto jednak było odpocząć przed dalszą drogą. Życie łowcy nagród do łatwych nie należało, a każdy następny dzień mógł być tym ostatnim. Hans zatem czerpał z życia to co najlepsze, a że obecnie mógł poprawić sobie nastrój tylko jadłem i napitkiem czynił to.

Uwagi rzucane w kierunku z pozoru młodej elfki Lilou nie uszły jego uwadze, jednak postanowił nie wszczynać awantur ze stałymi bywalcami gospody. Lilou traktował jak młodszą siostrę, starał się dbać o nią w miarę możliwości, nie miał jednak zamiaru jej niańczyć. Sam pozbawiony rodziców, wychowany przez babkę o dobrym sercu musiał umieć zadbać o siebie i o resztę rodziny. Teraz rodziną miał zająć się brat Hansa ...

Gdy zjawił się nieznajomy, Hans próbował przypomnieć sobie twarz jego. Konieczność szybkiej przeprawy przez przełęcz Lodowego Wichru mogły świadczyć o nieczystych interesach jegomościa. Warto zatem było mieć go na oku. Jeśli chciał płacić, niech płaci. Dziesięć koron na łebka nie było wygórowaną stawką, ale do małych też nie należała.
Wspominanie jednak o posiadanej kwocie siedemdziesięciu karlach w gospodzie
pełnej nieznajomych mogło świadczyć o determinacji składającego ofertę. Hans znał ludzi, którzy potrafili zabić za ćwierć tej kwoty.

- Nierozsądne jest głośne gadanie o gotówce jaką przy sobie posiadasz. - wytknął prosto z mostu nieznajomemu.