Eisental było mieściną, w jakiej Dennis mógłby się osiedlić, gdy już będzie go na to stać. Było spokojnie. Bezpiecznie. Jednak wciąż nie miał wystarczająco dużo pieniędzy, by rozpocząć spokojne, leniwe życie. Od paru lat zarabiał jako najemnik, co paradoksalnie było znacznie bezpieczniejszym zajęciem niż górnictwo, którym parał się od dziecka. Z Eisental chciał już wybrać się w dalszą podróż, nie było tutaj żadnej sensownej fuchy. W dzień wyjazdu jednak dowiedział się o tym, że jakiś hrabia czy inny diuk poszukuje ludzi do pracy. Dennis nie zastanawiał się ani przez chwilę - dobrze urodzeni często równie dobrze płacili.

Okazało się, że nie on jeden był zainteresowany pracą. Jego rywale czy też kompani, co miało się za niedługo okazać, zaczęli przedstawiać się w bardzo lakoniczny sposób, który zwiadowca podchwycił i również po prostu wymówił swoje imię:

- Dennis.

Następnie przestał zwracać na nich uwagę, gdyż zaczął otwarcie gapić się na dwór. Może nie były mu aż takie luksusy potrzebne w życiu, ale służący by się przydał. I te wykończenia w drewnie... Tak, jak już się dorobi, to może zbuduje sobie podobny domek. Mniejszy, ale równie gustowny. No i przydałaby się jakaś kobieta, która mogłaby też nieco urozmaicić życie...

Gdy wyrwał się z rozmyślań pojawił się już przed nimi dobrze ubrany bufon i zaczął wygadywać niesamowite bzdury. Heidrun na szczęście od razu zadała pytania, które chciał zadać zwiadowca. Gerhard też nie gadał głupio. Jednak jeszcze jedna kwestia zupełnie nie pasowała Dennisowi. Oparł dłonie o brudnych paznokciach na pięknym blacie, pochylił się nieco do przodu i zapytał:

- Po co ci aż szóstka najemników do włamania? Zapłacisz za to znacznie więcej niż byś mógł. I zwiększa to szansę na głośne, nieprzyjemne rozwiązanie sytuacji. Nie żeby mi to przeszkadzało, ale nie wyglądasz na głupiego. Dlaczego aż sześciu?