- Nie bądź głupia... - głos starszego brata Lubej dotarł do uszu dziewczyny - Prawie mruczysz, gdy z nim rozmawiasz!

Luba zatrzymała się na moment, nie będąc pewna czy powinna iść dalej, w stronę kłócącego się na korytarzu starszego rodzeństwa. Napotkała ich kierując się ku pokojowi kalekiego ojca, który wedle słów jednej ze służących, był tego dnia w straszliwie podłym nastroju. Najpewniej miało to coś wspólnego z jej starszą siostrą, jakiej Oleg już szykował zamążpójście, nawet wyceniwszy kandydata... a raczej jego rodzinę.

Co więc było nie tak? Czym zawsze układna Natalya, wydająca się unikać złoszczenia surowego ojca, mogła spowodować jego gniew?



- A nic nie wiesz! - parsknęła poirytowana Natalya, piorunując Georgya wściekłym spojrzeniem zielonkawych oczu - Skaranie z męskim rodzajem!

Georgyi chciał jeszcze coś dorzucić od siebie, ale zobaczywszy zbliżającą się Lubą jedynie machnął ręką i skierował się w stronę Lubej, ale jedynie wyminął siostrę, odwracając się tylko na chwilę, żeby warknąć ostatnie słowa do Natalyi:

- Lepiej już pakuj suknie i inne kobiecie bibeloty. Długo tu już nie pomieszkasz. - po tych słowach wszedł na schody, jakimi zszedł na dolny poziom domostwa.

Nata otworzyła usta w szoku, ale nim zdecydowała się coś krzyknąć za bratem, ten już zniknął na schodach. Siostra zacisnęła delikatne dłonie na poręczy ochraniającej przed spadkiem na niższe piętro. Był to objaw jakiejś goryczy i bezsilności, a obie powodowały bezcelową złość jakiej Natalya nie mogła rozładować. Zabębniła palcami o rzeźbione drewno, po czym spojrzała z irytacją na młodszą siostrę podchodzącą ku niej. W końcu stała na drodze do pokoi ojca, jakiego miała zamiar zobaczyć nim jego złość skupi się na domownikach.

- A ty czego tu? Idźże do swoich zaceruj jakąś poszewkę ze służkami czy co, wysmaruj się gliną czy co. Nikt cię tu nie potrzebuje! - oparła się łokciami o poręcz, a gdy znowu się odezwała jej ton już był spokojniejszy, choć nie można było powiedzieć, iż pełen siostrzanego ciepła - Ojciec jest u siebie, pieszczoszku. Dalej, idź. Biedny potrzebuje pocieszenia.

Chociaż łzy nie rosiły policzków siostry, głos Natalyi zdawał się w swej drżącej nucie ronić takowe.