BloodyMarry

- Może ładnie i sielsko, aczkolwiek domy takie jak ten nie kojarzą mi się zbyt dobrze - rzuciła patrząc przed siebie niewidzącym wzrokiem Celaena. Dom zamieszkany przez dużą rodzinę przywodził jej na myśl dom, w którym ojczym i bracia nękali ją przez wiele lat. Dom który doszczętnie spłonął, gdy po raz pierwszy ujawniła się jej moc. Po chwili ocknęła się i powiedziała:
- Lepiej chodźmy za nimi do góry, jeśli dzieciak jest u góry to tą wyciągniętą bronią śmiertelnie go przestraszą.
- Myślisz, że my wyglądamy bardziej… przyjacielsko? - spytał Canhyr, oglądając Celaenę od stóp do głowy. - Mi zawsze i tak mówiono, że mam unikać nieznajomych, bez względu na to, jak ładnie wyglądają i jak przymilnie do mnie mówią.
Wbrew tym słowom ruszył w stronę schodów.
- Może i nie wyglądamy, ale nie idziemy do niego z wyciągniętą glewią. - odpowiedziała pół-elfka z lekkim uśmiechem.
- Nie wiem czy potwory myślą o tym, czy ich leże jest ładne. Zostawimy tego małego dzieciakom na podwórku? Bo raczej nie zaniesiemy go do walki z tym czymś w piwnicy - powiedziała pół-orczyca.
- Może powinniśmy je zabrać za sobą? - zaproponował Canhyr. Zatrzymał się i spojrzał w stronę dziewczyn. - Może lepiej nie zostawiać ich samych? Co prawda do tej pory nic im się nie stało, ale kto wie, co będzie dalej? Ta mgła wydawała się gęstnieć.
- Chcesz brać dzieci w miejsce gdzie może być potwór? Proszę, powiedz mi, że nie masz własnych dzieci… - odpowiedziała ze zdziwieniem pół-elfka.
- Nic o tym nie wiem, ale kto wie… - Canhyr potarł brodę w udawanym zastanowieniu. - Kto wie… - powtórzył. - Ale nie myślałem o tym, by je zabierać na polowanie na potwora. Ponoć on siedzi w piwnicy, a my idziemy po ich brata. Gdyby je z nami zobaczył, to by był pewien, że mamy przyjacielskie zamiary. Ewentualnie można by je zostawić tutaj, czy na schodach, pod opieką kogoś z nas. Byłyby bezpieczniejsze, niż na dworze.
- Hmm… w sumie teraz brzmi to bardziej sensownie. Może chodźmy po nie od razu, zanim pójdziemy do góry po tego najmłodszego? - spytała. Po odpowiednim dobraniu słów pomysł Canhyra wydał się Celaenie zdecydowanie lepszy niż na początku.
- Gdyby chciały z nami pójść, pewnie by poszły, ale co nam szkodzi spróbować? - spytała Mira, obracając się na pięcie. - Ja na pewno idę do piwnicy, żadna ze mnie niańka.
- Gdy pójdziemy do piwnicy, to będą mogły zostać same w przedpokoju - odparł Canhyr.

Rozmowom towarzyszy przysłuchiwał się jednym uchem Dejan, który zaabsorbowany był bardziej rozglądaniem się po domu w nadziei, że znajdzie coś dzięki czemu dowie się więcej o gospodarzach. Obejrzał dokładnie witraże, kominek i obrazy starając się nie pominąć żadnej ozdoby.
- Wydają się być zamożni, a zostawili dzieci bez opieki służby? - mruknął do siebie przeszukując kieszenie płaszczów.
- Bogaty rodzic nie znaczy troskliwy… - burknęła pół-elfka zbliżając się do drzwi wyjściowych. Po wyjściu z domu podeszła do rodzeństwa.
- Czy moglibyście pójść z nami po waszego braciszka? Wolałabym, żeby zobaczył że jesteście z nami i nie musi się nas bać. - Uśmiechnęła się serdecznie do dzieci. - Póki co nie znaleźliśmy w domu żadnego potwora, a nawet jakby jakiś był to z nami jesteście bezpieczni, obiecuję.
Dejan nie zauważył niczego szczególnego w witrażach, obrazach, czy kominku. Witraże również przedstawiały wiatrak, a kominek niczym szczególnym się nie wyróżniał. Obrazy przedstawiały niezbyt urodziwych, starych arystokratów z grymasami na twarzach. Lecz kiedy przyjrzał się dekoracjom na drewnianych panelach, pośród radośnie bawiących się nimf i satyrów dostrzegł ledwo zauważalnie wplecione węże i czaszki. W kieszeniach płaszczy znalazł jedynie 4 srebrniaki.

Rose pociągnęła ze sobą swojego brata i odstąpiła o krok w tył od półelfki i dwojga towarzyszących jej nowych przyjaciół.
- Nie pójdziemy tam, dopóki potwór nie zniknie - odpowiedziała stanowczo.
Zauważyliście, że mgła już kompletnie pokryła wszystko, oprócz domu i około 3 metrów kwadratowych przed domem, gdzie stały dzieci.
- Ale tu też nie możecie zostać - powiedziała pół-elfka. - Ta mgła jest jakaś dziwna i nie wróży nic dobrego… - Rozglądała się dookoła, ale prawie nic już nie było widać z powodu coraz gęstszej mgły.
- Nigdzie nie pójdziemy, dopóki potwór nie zniknie z naszego domu - powtórzyła, zaciskając wargi i tupnęła nogą.
Celaena przyłożyła palce do skroni i zaczęła je rozmasowywać.
- Czyli… rozumiem, że wolicie tu stać tej gęstej mgle gdzie może na was czaić się dosłownie wszystko, niż wejść pod naszą ochroną do środka? - “Logika dzieci mnie powala” pomyślała po czym zwróciła się do dwójki swych towarzyszy. - Może wy macie jakieś przekonujące racje, żeby te dzieciaki z nami poszły, bo mnie już się kończą opcję. Zresztą Cahnyr to był twój pomysł, żeby zawołać je do domu, także zrób coś łaskawie.
Rose przypatrywała się szepczącym dorosłym z daleka, mrużąc oczy. Była uparta i nie zamierzała łatwo dać za wygraną. Jedną nogą stanęła we mgle, nie zauważyła tego, bo stała do niej tyłem, ale nic się nie wydarzyło.
- I cierpliwość zapewne też ci się kończy - dorzucił z uśmiechem (ciut krzywym) Cahnyr. - Nie mam doświadczenia… ale na upartego można by je wnieść do środka siłą. Może to w ogóle nie jest wasz dom? - spojrzał podejrzliwie na dziewczynkę. - Może nas po prostu okłamujesz, skoro nie chcesz tam wejść…
Dziewczynka założyła ręce na piersi i odwróciła głowę.
Chłopiec zaczął znów popłakiwać, i Rose szturchnęła go, aby był cicho.
- To JEST nasz dom. Ale jeśli nikt nie pozbędzie się potwora, nie możemy tam wrócić. Wy nie rozumiecie.
- To nam wyjaśnij, młoda damo - rzuciła Celaena, która traciła już resztki swej cierpliwości.
- Zostawmy je. Najwyżej przyjdą wilkołaki i je zjedzą. Nikt nam nie powie, że nie próbowaliśmy ich ocalić. Miłego dnia, idę odzyskać waszego braciszka. Obym miała komu go oddać - warknęła Mira, wracając się na górę.
Rose zaczęła nerwowo dreptać. Przytuliła brata i szepnęła mu do ucha.
- Nie bój się, pomogą nam i niedługo wrócimy do domu.
Chłopiec przytaknął bez słowa, tuląc się do pluszaka.
Pół-elfka widząc pewien lęk w oczach dzieci złagodniała trochę. Przykucnęła przy dzieciach i powiedziała uśmiechając się delikatnie.
- Pomożemy, ale jeśli mamy wam pomóc, nie możecie się opierać. Chodźcie do środka, z nami będziecie bezpieczni.
Dziewczynka otworzyła lekko usta, jakby miała coś powiedzieć i po chwili zamknęła, wypuszczając z płuc powietrze. Patrzyła prosto w oczy półelfki, jej oczy lekko drżały.
- Nie możemy wejść do domu, dopóki potwór nie zniknie - powiedziała, głosem wypranym z jakichkolwiek emocji.
- A możesz mi powiedzieć czemu? Może wtedy będzie nam łatwiej wam pomóc. - Celaena starała się mówić spokojnie i uśmiechać się miło, żeby nie zrazić dzieci, ale w środku cała gotowała się z nerwów.
- Bo się boimy - powiedziała i cofnęła się znów odrobinkę, niechcący bardziej wchodząc w mgłę.
- Z nami nie macie czego, moi drodzy - zapewniała spokojnym głosem pół-elfka.
Dziewczynka jakby zignorowała słowa półelfki. Ręce małej się lekko trzęsły. Objęła mocno brata i zamknęła oczy.
Celaena spuściła wzrok w ziemię i westchnęła ciężko.
- Cóż, widzę, że cię nie przekonam. - Podniosła się z przykuca i zwróciła się do swojego towarzysza. - Chodźmy z powrotem do środka, Cahnyrze. Tracimy tylko czas, a i tak ich nie przekonamy. Lepiej wróćmy pomóc reszcie. - Odwróciła się od dzieci i ruszyła w kierunku wejścia do budynku.
- Będziesz kiedyś świetną matką - powiedział Cahnyr, gdy już znaleźli się w przedsionku. - Tyle cierpliwości, i to dla obcych dzieci…
- Nic takiego. - Pół-elfka uśmiechnęła się smutno. - Po prostu wiem, jak to jest czuć strach we własnym domu. Żadne dziecko nie powinno znać tego uczucia. Dom powinien kojarzyć się z ostoją i bezpieczeństwem…
- Taaa… powinien - odparł, jednak coś w jego głosie sugerowało, że ma pewne wątpliwości, jeśli chodzi o prawdziwość tego stwierdzenia.

Kiedy Celaena wraz z towarzyszem przechodziła przez parter, aby dołączyć do reszty, usłyszała głośny dzwoneczek dobiegający z jednego pokoju.
- Słyszałeś to?! - Pół-elfka obróciła się gwałtownie w stronę Cahnyra i lustrowała niespokojnie otoczenie wzrokiem.
- Gdyby nie to, że dzieci mówiły, że tu nikogo nie ma - odparł - to bym powiedział, że ktoś dzwoni po służbę. Ale ja im tak do końca nie wierzę… Idziemy sprawdzić?
Celaena skinęła głową przytakująco.
- Tak, sprawdźmy to, a potem wracajmy do reszty. Może znaleźli coś ciekawego.
Kuchnia jest czysta i uporządkowana. Jest tu zastawa, naczynia i wszelkie narzędzia kuchenne, należycie poukładane na półkach.
Na stole leży deska do krojenia i wałek do ciasta. Jest tu też kamienny piec w kształcie kopuły, w pobliżu wschodniej ściany. Z tyłu pomieszczenia jest spiżarnia wypełniona jedzeniem (chlebem, serem, oraz warzywami).
Znajduje się tu również drewniana winda ręczna, służąca do wysyłania nią talerzy z jedzeniem. Widzicie jak sznur w niej porusza się przez chwilę, po czym przestaje. *
Celaena spojrzała na windę i spytała.
- Myślisz, że ktoś z naszych to uruchomił? - Przeniosła wzrok na Cahnyra.
- Myślisz, że lubią eksperymentować? - odpowiedział pytaniem na pytanie. - To chyba nie świadczy zbyt dobrze o ich rozsądku, bawić się czymś tylko dlatego, że widzieli to pierwszy raz. - Westchnął. - Chodźmy ich odszukać i zabierzmy ich na to polowanie na potwora.
- Zasadniczo wszyscy z tej grupy są dla mnie obcymi ludźmi… bądź nieludźmi. - Zaśmiała się lekko. - Także nie wiem czego się po nich spodziewać, po tobie w sumie także. - Uśmiechnęła się i mrugnęła do pół-elfa. - Masz rację, chodźmy po nich.
- Panie przodem. - Canhyr uprzejmym gestem zaprosił Celaenę do wyjścia. - Dowiemy się przy okazji, czy to któryś z nich bawił się w wielkiego pana.