Rankiem zbrojmistrza co prawda nie było, za to obiecana kolczugi jakoś się znalazła. Co bardzo mile Cedmona zaskoczyło. Słowo 'jutro', w niektórych kulturach, oznaczało "może jutro, a może za parę dni".
Jakimś dziwnym trafem tutaj tak nie było.

Przyodział się i ruszył, nie zapominając o naprawionej kolczudze, mieczu i o sakiewce (żadnej z tych rzeczy nie było widać spod obszernej, białej szaty) na miejsce, gdzie zabrali się inni uczestnicy ceremonii. A choć każdy starał się wepchnąć jak najbardziej do przodu i jak najwięcej zobaczyć, to Cedmon nie miał zamiaru aż tak naśladować innych i stanął skromnie z boku.

Czy wylewane publicznie i tłumnie łzy były szczere? Tego Cedmon nie wiedział i, prawdę mówiąc, niewiele go to obchodziło. Jemu nie było żal młodego głupca, więc dbał tylko o to, by zachowaniem nie odróżniać się od tłumów.

Atmosferę pogrzebowego skupienia przerwał nagle Ianvs, przynosząc wieści, z których Cedmon nijak nie czerpał radości, a których - podświadomie - stale się spodziewał.
Czy było to dzieło szejka, czy kóregoś z jego doradzców - to nie było ważne. Ważne było, że trzeba było wziąć nogi za pas.

Cedmon poczekał jeszcze chwilę, a potem odsunął się od zgromadzonych ludzi, by wymknąć się z dziedzińca.
Miał zamiar dostać się do komnaty, którą dzieł z pozostałymi, zabrać łuk Hundura, a potem...
Potem było daleko w przód, ale najchętniej zabrałby swego wierzchowca, opuścił pałac a potem miasto.
A gdyby się nie dało spokojnie, w siodle, to musiałby kombinować. Na przykład uciekać przez mur. W żadnym wypadku nie miał zamiaru wpaść w łapy ludzi szejka, nawet gdyby miał posłać paru z nich w objęcia ich boga.
Miał nadzieję, że szaty (i związane z pogrzebem zamieszanie) pozwolą mu na zrealizowanie planu.