Opal wiedziała, że nie ma za wiele czasu. Nie mogła pozwolić sobie na luksus kilku godzin przygotowań do wywiadu. Ani od strony pytań ani od strony wyglądu. Na szczęście mental speed pomagał rozwiązać nieco ten problem. W drodze do mieszkania przejrzała swoja kolekcję wzorów dla smart ubrań i wybrała zestaw jaki ją zadowolił. Tak samo z makijażem. Zamiast go robić wybrała z biblioteki wzór i zmusiła swoją skórę do wytworzenia takiego na swojej twarzy. To był drobny plus cameleon skina - pozwalał pokazywać jakiekolwiek wzory. Gdyby bardzo zapragnęła mogłaby udawać rustera. To na szczęście nie było potrzebne.

Do mieszkania wpadła tylko na moment. Zgarnęła GNATA i się przebrała w nowe ciuchy. Dopiero przeglądając się w lustrze dostrzegła, że chyba podświadomie wybrała się na bitwę. Podkreśliła oczy krzykliwym żółtym, kocim okiem sięgającym aż na skroń. Do tego całą twarz miała tak wycieniowana, aby stworzyć wrażenie ostrości i drapieżności. Jej ubiór również z tym korelował. Nie do końca typowy dla niej granatowy garnitur, był z brokatowego plastiku z sterczącymi na boki barkami i dodatkowo ukośnymi holograficznymi pasami po obu stronach. Cały krój spodni i garnituru dodatkowo był skośny. Rękawy i nogawki nierówno się kończyły dodając kolejnych ostrości. To nie był dobry wybór. Dziennikarka źle się czuła patrząc na siebie. Ani to nie były jej kolory ani styl. Zamknęła oczy, aby łatwiej przejrzeć bibliotekę. Nie chciała sprawiać wrażenia, że przyszła zaatakować medialnie Yukisamę. Po minucie, rozciągniętej do dziesięciu w jej głowie, Opal na nowo otworzyła oczy, żeby ocenić swój wygląd. Było lepiej.

Nieprzyjemne kolory zostały zastąpione zachęcającymi różami i pomarańczami. Tak często występujący w jej garderobie czarny teraz nie został uwzględniony. Kobieta ostatecznie ubrana było w cienką, ale dopasowaną bluzkę na ramiączkach koloru jasnej brzoskwini. Na to narzucona była najwspanialszy na świecie przezroczysty płaszcz mieniący się wieloma odcieniami różu, pomarańczy i turkusu. Na nogach opal zdecydowała się na przylegające do ciała kremowe spodnie z trzema owalnymi wycięciami na udach oraz na równie białe buty na obcasie z opalizującymi elementami. Jej makijaż był teraz również skomponowany z jasnych róży i pomarańczy. Nie za mocnych, aby nie kontrastowały zbyt mocno z jej ciemną skórą. Oczy nie były już ciemno fioletowe, a lawendowe tak samo jak jej peruka.

Zadowolona z siebie kobieta wybyła do taksówki podając okres docelowy. W miarę upływu czasu kobieta coraz bardziej zastanawiała się jak powinna podejść do wywiadu. Przygotowała standardowy zestaw pytań, który mogła potem dać na blog. Do tego zamierzała wpleść mniej oficjalne pytania, które mogły by zmusić Yukisamę do otwartej rozmowy. Kiedy jednak stanęła przez nim zwątpiła. Widząc jego obstawę, jego uśmiech zaczęła myśleć, że chyba popełniła błąd przychodząc tutaj samej. Naturalnie obleciał ją strach, który zaczęła maskować uprzejmym uśmiechem. Czemu nagle zaczęła się bać? Ano uświadomiła sobie, że prezes korporacji IndigoArms może wciąż być pod wpływem wirusa.