Gretta poczuła, jak kamień spada z jej podgniłego serca. Być może przez to, że tak mocno chciała wierzyć w to iż jej brat żyje, uwierzyła mężczyznom bez cienia wątpliwości. Skoro tak powiedzieli, to na pewno tak było. Spięte do tej pory mięśnie kobiety rozluźniły się, co dało się zauważyć poprzez opuszczenie barków i swobodniejsze ułożenie rąk.

- Szukam Ericha. - odpowiedziała grzecznie, a jej harmonijny ton głosu zupełnie nie pasował do obrazu, jaki sobą reprezentowała - Mojego brata - sprostowała i niemal natychmiast westchnęła. Być może ciężko jej było poprzez chorobę, a może z jakiegokolwiek innego powodu czuła zmęczenie. Jej kolana lekko ugięły się pod i tak wiotkim ciałem, jednak zdołała zachować równowagę. Wciąż czuła się jak arystokratyczna, subtelna kobieta, nie widziała siebie na co dzień, więc i zapominała, że dla innych wygląda jak potwór i chodząca zaraza.

- I nie posiadam żadnych sługusów, pielgrzymi to wolni ludzie, których połączyła idea i wiara. Nie są to niczyje sługi, porównałabym ich do Sigmarytów, ale pewnie poczujecie się tym urażeni - odpowiedziała też w końcu na zadane wcześniej przez Otta pytanie.

- Wiem, że ryzykowałam wychodząc, jednakże sami dobrze wiecie, że mało kto by wyszedł mi na przeciw. Prędzej samotna strzała wymierzona w głowę - uśmiechnęła się ponuro i westchnęła ponownie, patrząc na każdego z mężczyzn po kolei - Dlatego uważam, że było warto. Gdzie Erich? Wszystko z nim dobrze? Powinien przyjąć wiarę w Siewce... Nawet jeśli przestał by się z nią zgadzać, to o wiele łatwiej walczy się z potworami, jeśli samemu się nim jest... - kolejne westchnięcie sugerowało, że być może kobiecie brakuje świeżego powietrza i trudno jej nabrać porządnego wdechu - Nazywam się Gretta, tak właściwie...