Zając chciał się wyswobodzić,
wiedział, że sam nic nie zdziała,
a gdy lisek jął podchodzić
łapka znów go zabolała…

„Pomóż lisku, pomóż proszę”
zając znowu cicho płakał
„Już gałązkę ci unoszę…
Będę mógł znów kiedyś skakać?”

Przestał myśleć zając głupi
o tym, że lis niebezpieczny
na wolności już się skupił.
Wiedział też, że będzie grzeczny…

Gdy dokica do swej nory,
wszystko będzie tak jak dawniej
znikną w krzakach lisie zmory –
zając będzie żył poprawnie!

Będzie grzeczny, miły będzie,
I rodziców będzie słuchał!
I pomoże zawsze, wszędzie –
Taaaka wielka jego skrucha!

Już nie pójdzie sam daleko,
nie oddali się od domu,
aż dorośnie on poczeka.
Nie sprzeciwi się nikomu!

Obiecywał sobie wiele
wciąż czekając na wybawcę
(będzie uszy mył w niedzielę!) -
a lis skradał się po trawce…