Po bitwie Blop pędził swój bimber, Mysichuch miał względy na kuchni z racji ciągłych dostaw żarcia, Nozudg zdobył nowe buty, Zarg zdobył na jednej z wypraw upragnioną kuszę, Snit'git zdobył respekt u swych współbraci, Smostrok poczuł się w końcu częścią klanu, Hagu zyskał wraz z Urzogiem pozycję przybocznych Gnorixa, a Gnorix sprawiał, że klan rósł w siłę.

Sielanka jednak nie trwała długo, gdyby któryś z nich znał się na kalendarzu wiedziałby, że minęło niespełna trzy miesiące od bitwy z klanem Szarego wilka gdy Gnorix - wódz plemienia zginął w walce - w walce o władzę. Władza nowego wodza nie trwała jednak długo, gdyż pojedynki między orkami trwały przez kilka dni. Klan chylił się ku upadkowi, na dodatek podczas otwartej potyczki z krasnoludami zginęła większa część klanowych wojowników. Ci pozostali przy życiu postanowili się ukryć, tak też się stało z garstką wygnańców klanu Złamanego Kła. Snit’git ostatnio mocno przybrawszy na wadze, postanowił schować klanowy sztandar czekając na lepsze czasy. Kysh'Cysh Blop zdołał zabrać z jaskiń swe mikstury, jednak jego alchemiczne narzędzia, a przede wszystkim destylator do pędzenia bimbru zostały zniszczone. Wielki dziki ork o dziwnym imieniu Grrrrrkhu’wdup dołączył do grupy jako pozostałość oddziału dzikich orków prowadzonych przez Hagu. Mysichuch i Zarg zdołali wymknąć się cichcem i dołączyć do Urzoga, który próbował panować nad mniejszymi kuzynami, z dość różnymi efektami. Żaden z nich od dawna nie słyszał w głowie nienazwanego boga - ten ich olał i od tego momentu wszystko zaczęło się sypać.

W najdalszym korytarzu jaskini, w której zatrzymali się na ostatnich kilka nocy panował smród rozkładającego się mięsa i odchodów. Jaskinię tą wybrali gdyż wejście do niej znajdowało się niedaleko szlaku, którym uczęszczali często ludzie. Tak też było i tej nocy, gdy na zewnątrz panowała zawierucha grupka kilkoro ludzi wystawiając warty szykowała się do snu nie wiedząc, jak przykra niespodzianka może ich czekać.